Είναι τυχαίο ότι είμαστε οι τελευταίοι των τελευταίων στην Ευρώπη (τουλάχιστον από πλευράς εισοδημάτων και οικονομικής κατάστασης); Οι πιό απογοητευμένοι; Οι πιό αγανακτισμένοι;
Είναι τυχαίο ότι έχουμε τη χειρότερη δημόσια διοίκηση και ένα αναξιοκρατικό και πελατειακό κράτος (μιά πιό ευτελισμένη εκδοχή του Ρωμαϊκού patronus/clientes); Μήπως ισχύει ο “Νόμος” του περίφημου οικονομολόγου Say (1767-1832), πως η προσφορά (υποσχέσεων) δημιουργεί από μόνη της και την αντίστοιχη ζήτηση και η ζήτηση (γιά πολιτικούς που υπόσχονται διορισμούς και ρουσφέτια), την ‘αντίστοιχη’ προσφορά τέτοιων πολιτικών (και υποσχέσεων); Μήπως αυτοί που ενασχολήθηκανμε τα πολιτικά και τους πολιτικούς άθελά μας και ανεπαίσθητα αφήσαμε να δημιουργηθεί ένα τέτοιο σύστημα;
Δεν είναι περίεργο πως όταν διαβάζεις στίχους του μεγάλου Σουρή (1853-1919), περιγράφεται μιά κατάσταση στην Ελλάδα πάνω από 100 χρόνια πριν, που δεν μοιάζει να διαφέρει σε τίποτα από την σημερινή;
“Βρίζω Εγγλεζους, Ρώσους και όποιον άλλο θέλω…
Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω….
Στην Ελλάδα μας που πλημμυρούν τα φώτα,
φρενοκομείον έπρεπε να γίνει πρώτα πρώτα…
Μας λείπει ένας αρχηγός, πενήντα ξεφυτρώνουν,
Όλοι ποζατοι στρατηγοί, κανέναν στρατιώτη….
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ´όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;…
Νάχει κλητήρες γιά φρουρά
και να σε κλέβει φανερά;”
Σε κάθε περίπτωση η Χώρα συνεχίζει να βουλιάζει. Το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να αντιδράσει αποτελεσματικά, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει… Δυσλειτουργεί. Δεν πείθει. Όσα μέτρα και αν παρθούν, με το σημερινό πολιτικό σύστημα θα παραμένουμε ουραγοί και ανάξιοι της Ιστορίας μας.
Κάτι πρέπει να αλλάξει, όχι απλά στην οικονομική πολιτική, αλλά και με το ίδιο το πολιτικό σύστημα… Για να μην πολυλογώ, προτείνω (περιληπτικά) τα ακόλουθα:
1. Κανείς να μην μπορεί να είναι υποψήφιος, αν πρώτα δεν έχει υποβάλλει τουλάχιστον δύο συναπτές δηλώσεις φόρου εισοδήματος (για τα δύο χρόνια πριν κατέλθει ως υποψήφιος). Δεν μπορεί να θέλεις να σώσεις τη Χώρα και να μην έχεις συνεισφέρει 1000 ευρώ φόρους στα Δημόσια ταμεία της!
2. Ολοι οι υποψήφιοι να δημοσιοποιούν έγκαιρα -όχι απλά το “πόθεν έσχες” τους-, αλλά και τις δύο τελευταίες πλήρεις φορολογικές δηλώσεις τους ΠΡΙΝ κατέβουν υποψήφιοι και εκλεγούν. Για τους νυν βουλευτές μπορεί να κατατεθούν σήμερα και ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ! [Εγώ το έκανα ήδη, επίσημα στη Βουλή].
3. Κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών, ώστε να μην θεωρούν οι πολίτες πως οι πολιτικοί είναι πολίτες VIP κατηγορίας. Αν υπάρχει κατηγορία κατά Υπουργού που αφορά την άσκηση της Υπουργίας του, να παραπέμπεται άμεσα η υπόθεση σε τριμελές Συμβούλιο Ανώτατων Δικαστικών που θα αποφαίνεται αν οι κατηγορίες είναι αποτέλεσμα εμπάθειας, επιπολαιότητας και αστήριχτες, ή αν συντρέχει λόγος περαιτέρω διερεύνησης της υπόθεσης από άλλο Ειδικό Δικαστικό Συμβούλιο, το οποίο θα συνέρχεται άμεσα. Ετσι, ούτε οι αθώοι δεν θα διασύρονται και τραβολογιούνται άδικα, ούτε οι ένοχοι θα αποφεύγουν την “ωρα της κρίσης”.
4. Να υιοθετηθεί το ασυμβίβαστο μεταξύ του Υπουργικού (εκτελεστικού) και του Βουλευτικού (νομοθετικού) λειτουργήματος. Οποιος βουλευτής γίνεται υπουργός, να παραιτείται από τη θέση του βουλευτή. Και σήμερα ο Πρωθυπουργός μπορεί να ζητήσει από τους Υπουργούς του να επιλέξουν μεταξύ του ‘Υπουργικού’ ή του ‘Βουλευτικού’ λειτουργήματος (δηλαδή επαγγέλματος).
5. Από τις επόμενες εκλογές, να μην μπορεί κανείς να εκλέγεται βουλευτής για πάνω από τέσσερις “τετραετίες”. Δεκαέξι έτη (λιγότερα στην πράξη, γιατί σπάνια Κυβέρνηση καταφέρνει να εξαντλήσει την τετραετία της), θα έπρεπε να είναι αρκετά για να προσφέρεις ότι έχεις να προσφέρεις στον τόπο. Μετά, να επιστρέφεις στην κοινωνία και το επάγγελμά σου… Πρέπει να αποφύγουμε μια κατάσταση μόνιμων επαγγελματιών πολιτικών… που καταφέρνουν έτσι να δημιουργούν οικογενειακές δυναστείες, αλλά και αποτρέπουν άλλους ικανούς συμπολίτες μας να ασχοληθούν με τα κοινά.
6. Η Βουλή να μετεξελιχθεί σε πραγματικό νομοθετικό σώμα. Σήμερα, οι βουλευτές γενικά υπακούουν στις προσταγές του εκάστοτε Αρχηγού. Θεμελιώδους σημασίας μέτρα ψηφίζονται χωρίς να έχει προηγηθεί ουσιαστική διαβούλευση είτε με τους περίφημους “εκπροσώπους” φορέων (που κυρίως κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και όχι το γενικό καλό), είτε με πραγματικούς γνώστες του κάθε θέματος. Οι Πρόεδροι των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών, αντί από μόνοι τους να ζητήσουν από τις Επιτροπές τους να επινοήσουν δημιουργικές και καινοτόμες νομοθετικές διατάξεις, αρκούνται στο να πασπαλείζουν τους νόμους που τους φέρνουν γιά ψήφιση οι Υπουργοί. Είναι η επιτομή του “το βουλευτιλίκι ως βιοποριστικό επάγγελμα”!
7. Οι Υπουργοί να επιλέγονται κυρίως από τους επιτυχημένους πολίτες σε κάθε ειδικότητα. Και η σημερινή Κυβέρνηση απαρτίζεται κατ´ εξοχή από κομματική νομενκλατούρα.
8. Χρειάζεται μία ακόμα -έστω συμβολική- νέα μείωση των αποδοχών των βουλευτών, χωρίς να είναι τόση που θα τους σπρώξει στην αγκαλιά έκνομης χρηματοδότησης, Υπάρχουν βουλευτές και πρ. υπουργοί οι οποίοι πριν εκλεγούν δήλωναν εισόδημα 700 ευρώ το μήνα. Με την εκλογή τους, οι απολαβές τους εκτοξεύτηκαν στις 7 χιλ. ευρώ (λιγότερα σήμερα, περίπου 4,6 χίλ.ευρώ, μετά τις περικοπές)!
*Επίσης να συνεχίσουν να ασφαλίζονται στο ίδιο Ταμείο που ήταν ασφαλισμένοι πρίν εκλεγούν. Δεν χρειάζονται ειδική κύρια ή επικουρική ασφάλιση, πέραν αυτών που είχαν πριν εκλεγούν…
9. Κανείς βουλευτής ή Υπουργός, ή Σύμβουλος του Πρωθυπουργού, να μην επιτρέπεται να διορίζει την σύζυγο, τα παιδιά του, τα αδέλφια του τα ανίψια του ή κουμπάρο του σε οποιαδήποτε θέση του Υπουργείου, η του Γραφείου του, ή στη Βουλή, ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τα αξιώματα του Δημοσίου δεν είναι για να βολεύει ο καθένας το σόι του (με το πρόσχημα ότι δήθεν “μα, χρειάζομαι δίπλα μου πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης μου”, λες και στα 11 εκατομ. Ελλήνων δεν μπορείς να βρεις αξιόλογα και έμπιστα αστέρια.
10. Να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των εξωτερικών Συμβούλων, αποσπασμένων και μετακλητών υπαλλήλων που μπορεί να έχει στη διάθεσή του κάθε Υπουργός. Οι Υπουργοί να συνεργάζονται με τα υπηρεσιακά στελέχη και όχι με τους φίλους τους που διορίζουν ως “μετακλητούς”.
11. Να περικοπεί κατά 30% η επιχορήγηση των Κομμάτων και των διάφορων ινστιτούτων/ θίνκ-τάνκ που συντηρούν. Τα Ελληνικά πολιτικά κόμματα επιχορηγούνται δεκαπλάσια απ’ ότι τα αντίστοιχα Βρετανικά. Τα δε «Ινστιτούτα Μελετών»τους δεν παράγουν τόσο σπουδαίο έργο τουλάχιστον σε σχέση με τις οικονομικές δυσκολίες της Χώρας και την ανάγκη εξοικονόμησης πόρων!
12. Κάθε Κόμμα που επιχορηγείται από τους φορολογούμενους να ελέγχεται από ορκωτούς λογιστές για την πραγματική οικονομική του κατάσταση, τα έσοδα από όλες τις πηγές, τις δαπάνες και τα χρέη του.
13. Κάθε Κόμμα να δημοσιοποιεί τις πλήρεις αμοιβές όλων των Συμβούλων, Διευθυντών ανώτερων υπαλλήλων, τομεαρχών, κλπ. Οι φήμες για «τρελούς μισθούς» κομματικών παραγόντων μένουν αναπάντητες. Η διαφάνεια «αρχίζει από το σπίτι του καθενός»!
14. Μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200. Ούτως ή άλλως, (α) με την «Κομματική Πειθαρχία» που τους επιβάλλεται στα κρίσιμα νομοσχέδια, οι πρωτοβουλίες που μπορεί να πάρουν είναι περιορισμένες. Και (β) ας μην ξεχνάμε πως οι βουλευτές δυστυχώς, ΔΕΝ νομοθετούν. Το νομοθετικό έργο έχουν αναλάβει οι Υπουργοί με τους συμβούλους τους.
15. Οσοι διορίζονται σε ΔΕΚΟ, Οργανισμούς, Τράπεζες δημοσίου συμφέροντος (Εθνική, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, κτλ.) να μην αμείβονται πάνω από δύο φορές από το μέσο εισόδημα από εργασία που δήλωναν στις 3 τελευταίες φορολογικές τους δηλώσεις. Την ώρα που κυριολεκτικά “ξεσκίζονται” οι συντάξεις φτωχών ανθρώπων, δεν μπορεί πληρώνουν οι φορολογούμενοι για να βολεύονται κομματικοί φίλοι με απολαβές δεκαπλάσιες και εικοσαπλάσιες από αυτές που δήλωναν πριν διορισθούν!
16. Την αλλαγή του πολιτεύματος από πρωθυπουργοκεντρική σε προεδρική δημοκρατία (ο Πρόεδρος να εκλέγεται άμεσα από τον λαό), ώστε να υπάρχει σταθερότητα στην κορυφή του πολιτεύματος. Η Αμερική και η Γαλλία που έχουν Προεδρικά συστήματα, έχουν πολύ μεγαλύτερη σταθερότητα και αντοχές…. Στις Πρωθυπουργικο-κεντρικές δημοκρατίες κάθε δυνατότητα φρεσκάδας και ανανέωσης χάνεται μέσα στα μικροκομματικά συστήματα και τις κομματικές δομές και ιεραρχίες….
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163