Ανάμεσα στα φαβορί είναι οι ταινίες: “Μια ακόμη χρονιά” του Μάικ Λι, “Ο θείος Μπουνμί θυμάται τις προηγούμενες ζωές του” του Ταϊλανδέζου Απιτσατπόνγκ Γουιρασεθατούλ, “Ιρλανδική Διαδρομή” του Κεν Λόουτς, καθώς και η ταινία “Ποίηση” του Νοτιοκορεάτη Τσανγκ-Ντονγκ Λι, “Περί ανθρώπων και θεών” του Γάλλου Ξαβιέ Μποβουά, “Η χαρά μου” του Ρώσου Σεργκέι Λοζνίτσα και “Biutiful” του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου.
Η ταινία του Μιχάλκοφ δεν καταπιάνεται, όπως ανάφερε ο ίδιος ο σκηνοθέτης της, τόσο με τη νίκη των Ρώσων ενάντια στους Γερμανούς, όσο με τις συνθήκες με τις οποίες κερδήθηκε ο πόλεμος. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί τον φυλακισμένο από τον Στάλιν στρατηγό του, στην προηγούμενη ταινία του, “Ψεύτης ήλιος”, που με την εισβολή του Χίτλερ, βρίσκει την ευκαιρία να δραπετεύσει για να βρεθεί στο πεδίο της μάχης. Επίκεντρο της ταινίας είναι η αγάπη ανάμεσα στον πατέρα και την κόρη του που τώρα είναι μέλος των σοβιετικών πιονιέρων. Ο Μιχάλκοφ ξέρει να στήνει ωραίες σκηνές πλήθους – οι σκηνές των μαχών είναι από τις καλύτερές του – η ταινία του όμως έχει και άλλες, αδιάφορες σκηνές, ενώ, από ιδεολογικής πλευράς, η προσπάθεια να τονίσει τη θρησκευτική πίστη των χαρακτήρων του, φαίνεται κάπως υπερβολική.
Όσο για την ουγγρική ταινία του Μουντρούκσο, αυτή είναι ελεύθερη διασκευή του “Φράνκενστάιν” της Μαίρης Σέλεϊ. Ο σκηνοθέτης μεταφέρει την ιστορία στη σύγχρονη Ουγγαρία σ’ ένα κλειστοφοβικό χώρο, δημιουργώντας μερικές εικαστικά όμορφες σκηνές μ’ ένα εντυπωσιακό, στα χιόνια, φινάλε. Συνολικά όμως, η ταινία του φαίνεται κάπως επιτηδευμένη, με πρόσωπα που δεν ενδιαφέρουν ούτε συγκινούν το θεατή με τα όσα τους συμβαίνουν.
Στο μεταξύ, το οικουμενικό βραβείο της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών απονεμήθηκε στην ταινία “Des Hommes et des dieux” του Γάλλου σκηνοθέτη Ξαβιέ Μποβουά και το βραβείο Fipresci της ένωσης διεθνών κριτικών απονεμήθηκε στον Ματιέ Αμαρλίκ για την ταινία του “Tournee”, ταινία που θεωρείται από τους βασικούς διεκδικητές και του βραβείο του Χρυσού Φοίνικα.
