Τα λαχανάκια Βρυξελλών, όπως το κανονικό λάχανο, το μπρόκολο και το κουνουπίδι, περιέχουν ενώσεις θείου, οι οποίες απελευθερώνονται όταν τα λαχανικά αυτά, μαγειρεύονται ερχόμενα σε επαφή με το νερό, δηλαδή, βράζουν.
Αντιθέτως το τηγάνισμα, το σωτάρισμα σε stir fry και το μαγείρεμα στο φούρνο ή στον ατμό, δεν φέρνουν το «τέλος» του κόσμου, από άποψη δυσάρεστης μυρωδιάς. Εκείνο που προκαλεί το πρόβλημα της κακοσμίας στο σπίτι, είναι το παραβράσιμο τους, κάτι που τα ντελικάτα λαχανάκια Βρυξελλών, δεν έχουν ανάγκη.
Ο στόχος είναι να τα μαγειρέψουμε τόσο, ώστε να παραμείνουν τραγανά και αποκτήσουν ένα ζωηρό πράσινο χρώμα και όχι ένα θαμπό χακί, που σημαίνει παραβρασμένο και «λασπωμένο».
Οι καλύτερη ιδέα για το μαγείρεμά τους, είναι το ψήσιμο. Έτσι η ελαφρά πικρίλα, φεύγει, τα σάκχαρα «βγαίνουν» στην επιφάνεια, η σάρκα μαλακώνει και το αποτέλεσμα είναι, τραγανά, λαχανικά.
Μπορούμε να φτιάξουμε ένα γλάσο από σόγια σος, μέλι, τσίλι και σουσάμι και να «λούσουμε» στο τέλος του ψησίματος τα λαχανάκια μας. Η εκδοχή αυτή ταιριάζει με όλα τα κρέατα, πουλερικά και ψάρια και αποτελεί μια υγιεινή, αλλά και νόστιμη, γαρνιτουρά, εάν κάνουμε διατροφή και έχουμε βαρεθεί τις απλές σάλατες, ως συνοδευτικό.
Η Asian εκδοχή
Το τηγάνισμα είναι επίσης μια καλή επιλογή. Είτε απλά, κομμένα στη μέση σε δυνατή φωτιά με ένα απλό αλατοπιπέρωμα, είτε σε πολύ καυτό βαθύ τηγάνι, κομμένα πολύ ψιλά, όπως κόβουμε το άσπρο μεγάλο λάχανο, σε μικρές πράσινες «βρυξελλιώτικες κορδελίτσες». Αφού τα κόψουμε και τα διαχωρίσουμε με το χέρι μας, βάζουμε τα ψιλοκομμένα λαχανάκια Βρυξελλών σε αλεύρι, τινάζουμε το περίσσευμα και ρίχνουμε στο καυτό λάδι για 1 λεπτό.
Η γεύση τους θυμίζει τα φύκια της Ασιατικής κουζίνας και αν τα σερβίρουμε με oyster (στρείδι) sauce ή plum (δαμάσκηνο) sauce, τότε θα είμαστε μάρτυρες μιας γευστικής αποκάλυψης.
