Μανάρι: Τα παϊδάκια στο προσκήνιο

Το καινούριο εστιατόριο του Άρη Βεζενέ, του Λέλου Γεωργόπουλου και του Σωκράτη Τούλια έχει τη γοητεία της κλασικής ταβέρνας, αλλά κανένα από τα ελαττώματά της!

Μεγάλες μερίδες, λογικές τιμές και ελληνικές πρώτες ύλες συνθέτουν το μυστικό της επιτυχίας.

Το ραντεβού

Προσπαθούσα μέρες να κλείσω  τραπέζι – το φορτωμένο μου πρόγραμμα από τη μια και το γεγονός ότι το Μανάρι είναι το new, ultra famous kid in town από την άλλη έκαναν δύσκολο τον συντονισμό μας. Κι όσο αυτή η συνάντηση δεν γινόταν, τόσο πείσμωνα με τις λιμπιστικές φωτογραφίες που έβλεπα να «ανεβάζουν» φίλοι και γνωστοί στα social.

Όταν τελικά τα κατάφερα, εννοείται πως μετρούσα τις ώρες να βρεθώ εκεί σαν φαντάρος πριν την απόλυση από τον στρατό. Με την καρδιά να πεταρίζει λες και πήγαινα σε πρώτο ραντεβού, έκατσα στον εξωτερικό χώρο έχοντας φάτσα την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων και τότε ξαφνικά ηρέμησα: ένιωσα μια αίσθηση οικειότητας και νοσταλγίας, πράγμα που αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι παράλογο, μιας και το Μανάρι είναι ολοκαίνουριο.

Διαλέξαμε με τη συντροφιά μου μια δροσερή, χυμώδη Γουμένισσα από το Κτήμα Τίτου -από τη λίστα που έχει επιμεληθεί με φροντίδα ο σομελιέ Γιώργος Καραμπουζούκης αναδεικνύοντας τον ελληνικό αμπελώνα όπως του πρέπει- και μαζί της ξεκινήσαμε την περιπλάνηση στο μενού.

Τα ορεκτικά

Αν ο Άρης Βεζενές είχε στο μυαλό του να αναδείξει το ελληνικό κρέας και τους ντόπιους παραγωγούς, το πέτυχε με το Μανάρι μέσα από μια nose-tο tail προσέγγιση – κοινώς δεν πετάει τίποτα. Ο κατάλογος της παϊδακοταβέρνας είναι όλος κι όλος μια σελίδα, αλλά περιλαμβάνει όλα αυτά τα απλά και γνώριμα που οφείλει να έχει. Αρκεί να έχει κανείς παρέα, γιατί οι value for money μερίδες είναι εξαιρετικά χορταστικές.

Έχοντας αυτή τη σκέψη στο μυαλό, εμείς ξεκινήσαμε κλασικά με τηγανιτά κολοκυθάκια και μελιτζάνες με πρόβειο γιαούρτι στο πλάι και σαλάτα ντομάτα ροδέλα με κρίταμο και ελιά τσακιστή, ενώ δεν παραλείψαμε την πίτα ημέρας που δεν ήταν άλλη από την comfort κρεατόπιτα με πρόβειο κρέας, φέτα και τραγανό φύλλο. Το ψωμί αν και ψημένο στα κάρβουνα με μια ιδέα βοδινό λίπος και ρίγανη, χάθηκε δίπλα τους –ίσως τελικά θα έπρεπε να είχαμε δοκιμάσει και την δυνατή τυροκαυτερή για να πάρει άλλη υπόσταση.

Πάμε στα κυρίως

Σειρά πήρε η ορφανή μακαρονάδα σε ζωμό από κόκαλα, μια ωδή βαθιάς νοστιμιάς στην ελληνική κουζίνα povera που φτάνει άνετα να χορτάσει δύο πεινασμένους και δικαίως έχει ήδη αποκτήσει φανατικούς φίλους. Κατόπιν ακολούθησε το «βαρύ πυροβολικό», τα λιμπιστικά αρνίσια παϊδάκια, χωρίς υπερβολές στο καρύκευμα, ψημένα ώστε να σερβίρονται τρυφερά και ζουμερά – κατά τη γνώμη μου θα ήταν θεϊκά αν περνούσαν λίγο χρόνο στη σχάρα για να αρπάξουν λίγο εξωτερικά. Πήραμε μικρότερη ποσότητα, καθώς χρειάστηκε να κρατήσουμε χώρο για τα μπιφτεκάκια στην πρόβεια τους εκδοχή, που τυλίγονται σε μπόλια και «ξαπλώνουν» πάνω σε ένα μικρό στρώμα από σταμναγκάθι, ώστε να καλμάρει η πίκρα τη λιπαρότητα του κρέατος. Αν και θα ήθελα την μπόλια τους λίγο πιο κριτσανιστή σαν αυτή της κυπριακής σεφταλιάς κι όχι τόσο ελαστική, δεν μπορώ να μην συγκρατήσω στη μνήμη μου την πληθωρικότητά τους.

Μεγάλο σουξέ σημειώνει και το μοσχαρίσιο μπιφτέκι με τη φέτα ψητής ντομάτας, αλλά το προσπεράσαμε καθώς ασπαζόμαστε μέχρι κεραίας την άποψη ότι στην ελληνική κουζίνα -σε ό,τι αφορά στο κρέας- πρωταγωνιστής είναι το αρνί και το κατσίκι και όχι το μοσχάρι. Κι αν θέλει κάποιος οπωσδήποτε να παίξει σε αυτή την πίστα, καλύτερα να κινηθεί προς την αγελαδινή σπαλομπριζόλα με το κίτρινο λιπάκι στο πλάι από το κοπάδι του Νέστωρα Τουμπέλη που δεν έχει καμία σχέση με τα μαλακά, μοδάτα κρέατα από την Αργεντινή, αλλά είναι τόσο νόστιμη όσο δεν πάει.

Εξυπακούεται πως για να πέσει η αυλαία γλυκά στο Μανάρι, επιβάλλεται να κλείσετε με το καραμελωμένο τσουρέκι με πραλίνα φιστικιού Αιγίνης και home made παγωτό γάλα, πράγμα που κάναμε κι εμείς χωρίς δισταγμό.

Θα ξαναπάμε;

Ναι, μιας και δεν δοκιμάσαμε τα αρνίσια νεφράκια με θρούμπι και ελαιόλαδο, το κεμπάπ με την homemade πίτα, καθώς και το συκώτι, με ελαιόλαδο και ξίδι ντομάτας πιάτα που κάνουν το Μανάρι να ξεφεύγει από την πεπατημένη λογική της ταβέρνας με τα ηλιέλαια, τα κακοψημένα κρέατα, τις παγωμένες χωριάτικες που σερβίρονται όλο το χρόνο και τις πατάτες προκάτ.

Επιπλέον, καθώς ο καιρός κρυώνει ο εσωτερικός χώρος με τα μανουάλια και τα κεριά-ειδικά η κουζίνα με τον ενιαίο πάγκο πίσω από τον οποίο μπορούμε να καθίσουμε και να παρακολουθήσουμε τα ψησίματα- φαντάζει ακόμη πιο θελκτικός. Κι έπειτα, τι ακολουθεί ένα επιτυχημένο πρώτο ραντεβού; Φυσικά, ένα δεύτερο.  

Μανάρι Πλ. Αγίων Θεοδώρων 3, 215 2153804. Κόστος: 25-40 ευρώ /άτομο