Μετά από μια πραγματική Οδύσσεια με δάκρυα στα μάτια και τα παιδιά στην αγκαλιά τους, μητέρες, γιαγιάδες, συγγενείς, έφτασαν από την Ουκρανία στο τελωνείο του Προμαχώνα, στις Σέρρες.
Οι γυναίκες άφησαν τα σπίτια τους, τους άνδρες τους στην Ουκρανία, πέρασαν από τις εμπόλεμες ζώνες και έφτασαν στα σύνορα με τη Ρουμανία. Από εκεί μπήκαν σε λεωφορείο και ξεκίνησαν τη διαδρομή προς την Ελλάδα. Σε κάθε τους στάση ένιωθαν και πιο ασφαλείς, αλλά παράλληλα και γεμάτοι πόνο και αγωνία για τους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους, τους άντρες, τους γιους τους, που βρίσκονται στα όπλα και με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Τα όσα αναφέρουν στη Voria.gr συγκλονίζουν. Η αλήθεια, όπως λένε οι ομογενείς, είναι πως πίστευαν ότι δεν θα ξεσπούσε πόλεμος, μεταξύ αδερφών, αλλά διαψεύστηκαν. Άκουγαν τις σειρήνες να ηχούν και τον ανατριχιαστικό θόρυβο των οβίδων να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους.
Για αυτούς ο δρόμος του ξεριζωμού και της σωτηρίας των παιδιών τους ήταν μονόδρομος. Ένα βλέμμα στα αθώα μάτια των παιδιών από την Ουκρανία, των μικρών προσφύγων, αρκεί για να κατανοήσει κανείς τη φρίκη του πολέμου…
Ομογενής από την Οδησσό περιγράφει στη Voria.gr τις δύσκολες στιγμές που έζησε με την οικογένειά της. «Χτυπούσαν οι σειρήνες και τρέχαμε στα υπόγεια, δεν βλέπαμε αλλά ακούγαμε βόμβες να πέφτουν». Η Μαλίνα αναφέρει ότι αρχικά ήθελε με την οικογένειά της να πάει προς τη Μολδαβία, ωστόσο είχε κοπεί η σιδηροδρομική σύνδεση και επέλεξε τελικά να πάρει το λεωφορείο για να έρθει Ελλάδα.
Με δάκρυα στα μάτια μια άλλη ομογενής αναφέρει: «Ακούγαμε τις βόμβες, ήταν πολύ τρομοκρατικό για μένα και την οικογένειά μου, τρέχαμε στα υπόγεια να κρυφτούμε, κανείς δεν περίμενε τον πόλεμο, γιατί είμαστε αδέρφια».
Η Όλγα επίσης ομογενής συγκλονίζει λέγοντας ότι «ακούγαμε τις σειρήνες και τρέχαμε να κρυφτούμε στα καταφύγια. Ο γιος μου μας έφερε στην πόλη, για να πάρουμε το λεωφορείο να φύγουμε και ο ίδιος έμεινε πίσω να πολεμήσει». Η ίδια έχει τελικό προορισμό την Αθήνα, όπου ζει ήδη εκεί ο άντρας της.
Μια Ουκρανή δεν αντέχει. Προσπαθεί να μιλήσει, ωστόσο ξεσπά σε δάκρυα και κρύβει το πρόσωπο της με τα χέρια της.
Για όλους η ευχή είναι μία και μοναδική. Να τελειώσει σύντομα και να καταφέρουν να επιστρέψουν πίσω στις εστίες τους.
Λίγα μέτρα πιο πέρα από το λεωφορείο, ένα αυτοκίνητο, περιμένει να περάσει από τον έλεγχο. Είναι ο Δημήτρης Μποΐκουτς, από το Κίεβο της Ουκρανίας, ο οποίος πήρε την οικογένεια του και έφυγε για να έρθει στην Ελλάδα καθώς η γυναίκα του είναι Ελληνίδα και ο ίδιος δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Αθήνα. «Πρόκειται για μια καταστροφή, πολλοί άνθρωποι πέθαναν και θα πεθάνουν εξαιτίας της ρωσικής εισβολής», σημειώνει.
