Πέρασαν 27 χρόνια από τη νύχτα που Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν μια ανάσα από τον πόλεμο στα Ίμια. Στρατιώτης που υπηρετούσε στον Έβρο ξετυλίγει το κουβάρι των δικών του αναμνήσεων…
Ο χρόνος γυρίζει πίσω, στα Ίμια το 1996. Τότε που Ελλάδα και Τουρκία έφτασαν ίσως πιο κοντά από ποτέ σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Οι δυνάμεις των δύο χωρών βρίσκονταν σε επιφυλακή. Στον Έβρο το ηθικό ήταν υψηλό και οι στρατιώτες ακολουθούσαν τις εντολές κατά γράμμα. Για λίγες ώρες όλα δείχνουν πως η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Στρατιώτης που τότε υπηρετούσε στα Ρίζια του Έβρου, κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα, θυμάται όλα όσα έζησε εκείνη τη νύχτα. Μια νύχτα που βρήκε 3 Έλληνες αξιωματικούς να θυσιάζονται για την πατρίδα.
Τις ημέρες εκείνες του 1996, θυμάται ο νέος τότε στρατιώτης στα Ρίζια του Έβρου, Στέλιος Βίττης, ο οποίος έζησε από μέσα τις κρίσιμες εκείνες στιγμές που μπορούσαν να οδηγήσουν σε γενικευμένη σύρραξη με την άκρως επιθετική και προκλητική από τότε Τουρκία.
Όπως αναφέρει ο εργοδηγός ψυκτικός πλέον, η κατάσταση μύριζε μπαρούτι από τις 27 του Γενάρη, καθώς είχαν ήδη ανασταλεί οι άδειες και υπήρχε γενική επιφυλακή στις στρατιωτικές μονάδες. Ιδιαίτερα ενδεικτική της κατάστασης που επικρατούσε, είναι η περιγραφή με την οποία όπως εξηγεί ο Στέλιος Βίττης, ο λοχαγός τους ενημέρωσε ότι τα πράγματα οδηγούν σε σύγκρουση λέγοντας τους, «Ξυπνήστε πόλεμος, Ήρθε η ευκαιρία να δείξουμε στους Τούρκους ποιοι είμαστε, ήρθε η ευκαιρία να γίνουμε ήρωες».
Με άμεσο τρόπο, που οδηγεί τον αναγνώστη να φτιάξει την εικόνα των γεγονότων στο μυαλό του, περιγράφει πως μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, άδειασε ο λόχος και οι στρατιώτες προωθήθηκαν σε προκεχωρημένες περιοχές κάλυψης και ευθύνης την ίδια ώρα που από την απέναντι πλευρά της αντιαρματικής τάφρου, τα τουρκικά άρματα μάχης, είχαν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται.
Κλείνοντας αναφέρει πως τελικά οδηγήθηκε σε εκτόνωση η κρίση, η οποία μας οδήγησε ένα βήμα πριν τον πόλεμο με την Τουρκία και πάντως δεν ξεχνά να τιμήσει με την αναφορά του τους 3 αδικοχαμένους ήρωες (Βλαχάκο, Καραθανάση και Γιαλοψό) που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα εκείνη τη νύχτα.
Ακολουθεί μία αναδρομή των προσωπικών μου εμπειριών από εκείνες τις μέρες. «Γενάρης 1996 νέος φαντάρος στα Ρίζια του Έβρου, από τις 27/01 καταλάβαμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά με την απέναντι πλευρά, το τάγμα σε επιφυλακή, αναστολή εξόδων και αδειών, συνεχείς εικονικοί συναγερμοί, προετοιμασίες, κλειστή τηλεόραση στο ΚΨΜ, η μόνη μας ενημέρωση από τα τραντζιστοράκια.
Όπου έφτασε το ξημέρωμα της 31/01 με χιόνιοθύελλα και – 14 βαθμούς Κελσίου, ο συναγερμός πλέον είναι πραγματικός, ο ίδιος ο λοχαγός μας σηκώνει από τα κρεβάτια, «ξυπνήστε πόλεμος! Ήρθε η ευκαιρία να δείξουμε στους Τούρκους ποιοι είμαστε, ήρθε η ευκαιρία να γίνουμε ήρωες».
Σε τρεις ώρες το τάγμα άδειασε και ίδη είχαμε εγκατασταθεί στην περιοχή κάλυψης του λόχου μας, ένα χιλιόμετρο νότια του χωριού Καστανιές, εκατό μέτρα από την αντιαρματική τάφρο, πίσω ακριβώς από τα ναρκοπέδια, ακούγοντας τα άρματα των Τούρκων να καταφθάνουν. Αναμονή, με το Fn στο χέρι.
Στις 6:30 το πρωί ο διοικητής του τάγματος μας ενημερώνει ότι η κρίση τελείωσε και επιστρέφουμε στο στρατόπεδο, λέγοντάς μας: «θα μας δοθεί στο μέλλον η ευκαιρία να δώσουμε ένα μάθημα στους Τούρκους». Η ικανοποίηση μεγάλη που αποσοβήθηκε ο πόλεμος, αλλά μας έμεινε ένα πικρό παράπονο, ότι δε θα γίνουμε “ήρωες”.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163