Ο κ. Βενιζέλος επέλεξε και φέτος να περάσει ένα Σαββατοκύριακο στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα η οποία όπως αναφέρει στους συνομιλητές του, του αρέσει ιδιαίτερα. Πέρα όμως από το μπάνιο και τις ελάχιστες επαφές κοινωνικού κυρίως ενδιαφέροντος δεν παράλειψε το Σάββατο ευρισκόμενος στην Καλαμάτα να παρέμβει στις εξελίξεις και στα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες στη χώρα.
Με γραπτή δήλωσή του το Σάββατο το βράδυ και αναφερόμενος στο ζήτημα της πολιτικής ευθύνης για την τραγωδία στην Αττική, σημείωσε: “Εχει συνείδηση ο κ. Τσίπρας τι σημαίνει η φράση «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» και μάλιστα ακέραιη, δηλαδή στο σύνολό της; Εχει συνείδηση πως αυτό που είπε είναι «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη και παραμένω στην εξουσία, αλλά καλώ τους πολίτες να μου καταλογίσουν την πολιτική ευθύνη των τραγικών γεγονότων στη συνείδησή τους και στις εκλογές»;
Νομίζει προφανώς ότι ανάληψη πολιτικής ευθύνης είναι μια ρητορική υπεκφυγή αναμένοντας να ξεχαστούν τα γεγονότα. Να ατονήσουν. Να αλλάξει το επικοινωνιακό πλαίσιο. Γι’ αυτό έφτασε με τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου στο ύψιστο σημείο πολιτικής ύβρεως. Ανέλαβε με άνεση την «πολιτική ευθύνη» και ταυτοχρόνως «αμνήστευσε» πολιτικά τον εαυτό του και τους υπουργούς του. Τέλεσε πολιτικό «ευχέλαιο» για να του «συγχωρεθούν» οι ευθύνες για την τραγωδία στο Μάτι, χωρίς να τις προσδιορίζει, να τις εξειδικεύει και άρα να τις καταλογίζει. Με μια γενική πολιτική δήλωση όχι θαρραλέα, αλλά θρασεία. Αυτό που είπε ήταν ότι φταίνε οι «προηγούμενοι» σε βάθος δεκαετιών.
Φταίει το «φαύλο κράτος» της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ. Αυτού του ΠΑΣΟΚ του οποίου διεκδικεί τη συνέχεια, το κοινωνικό ακροατήριο και την αρχαϊκή ιδεολογική ταυτότητα. Αυτής της Δεξιάς με εμβληματικούς κύκλους της οποίας συμπράττει. Επάλειψε το μέτωπό του με το επικοινωνιακό «έλαιο» της αυτοσυγχώρεσης, γιατί η θεωρία του είναι ότι εξ ορισμού, ανθρωπολογικά, η «Αριστερά» που εκφράζει ο κ. Τσίπρας «δεν είναι σαν τους άλλους», δεν έχει ευθύνη για το παρελθόν ούτε πρόκειται να αναδεχθεί ποτέ καμία ευθύνη για το παρόν και το μέλλον. Σε αυτή την αυτοκαθαρτήρια ολοκληρωτική θεωρία συμπεριλαμβάνονται και οι συνοδοιπόροι, οι ομογάλακτοι αδελφοί όπως ο κ. Καμμένος.
Εδωσε δε το βαμβάκι και στους υπουργούς του να επαλείψουν και αυτοί το «καθαρό μέτωπό» τους με το έλαιο της αυτοεξαλειφόμενης πολιτικής ευθύνης που είναι προφανώς «αντικειμενική». Είναι η «ευθύνη των άλλων», των προηγούμενων κυβερνήσεων, των ίδιων των πολιτών που έκτισαν «αυθαίρετα» και άρα -έτσι τους είπαν- ανέλαβαν τον κίνδυνο να καούν ζωντανοί με τα παιδιά τους! Δεν είναι δική του, γιατί στο αξιακό του σύστημα αυτός ως «αριστερός», «ριζοσπάστης» και κυρίως ως εκπρόσωπος του «νέου καθεστώτος» δεν νοείται να έχει ευθύνη, θεωρεί ότι έχει ιστορική ασυλία. Χειρίζεται τα ζητήματα ζωής και θανάτου, με τον τρόπο που χειρίστηκε την αντιμνημονιακή ψευδαίσθηση.
Με την αλαζονεία αυτού που με το ίδιο τέχνασμα έγινε πρωθυπουργός. Προφανώς σκέφτεται ότι είναι αδύνατο να μην «πιάσει» και τώρα μια μέθοδος που οδήγησε στην εκλογική νίκη τον Ιανουάριο του 2015, στο θριαμβευτικό «όχι» στις 5 Ιουλίου και αμέσως μετά, στις 12 Ιουλίου 2015, στην απόλυτη υποταγή, αλλά ξανά σε εκλογική νίκη το Σεπτέμβριο του 2015. Αυτή η ίδια μέθοδος, των δύο ταυτόχρονων όψεων, που δεν την πιάνεις πουθενά γιατί πάντα ξεφεύγει, θεωρεί ότι μπορεί να λειτουργήσει και τώρα, στο δράμα του Ιουλίου του 2018. Μόνο που η μια όψη είναι η ζωή και η άλλη ο θάνατος. Αυτή του η «άνεση» είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στη μνήμη των θυμάτων”.
Πηγή: eleftheriaonline.gr
