Η είδηση εξόργισε και τους ψυχραιμότερους. Μια γυναίκα στη δύση της ζωής της, 90 ετών, χωρίς οικονομικούς πόρους και με άρρωστο άνδρα, κατέβηκε από το σπίτι της για να πουλήσει τα τερλίκια που πλέκει. Κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί… Αστυνομικοί, αποφάσισαν να εξαντλήσουν σε αυτή τη γυναίκα, την αυστηρότητα του νόμου. Την πήραν στο τμήμα, της πήραν αποτυπώματα, την έβγαλαν φωτογραφίες (“ακτινογραφίες” όπως θα έλεγε η ίδια η γιαγιά, αργότερα, στην κόρη της).
Την κράτησαν για ώρα, δίνοντάς της μόνο ένα ποτήρι νερό. Τα όσα περιγράφει στο newsIT.gr η κόρη της 90χρονης, εξοργίζουν…
“Μας είπε: εγώ δεν τα κλέβω, δεν κάνω εμπόριο, είναι δικά μου”
“Η γιαγιά όλο το χρόνο δεν πήγαινε πουθενά. Για δεύτερη φορά πήγε εκεί. Της λέγαμε να μην πηγαίνει. Είναι 90 χρονών. Όλη μέρα πλέκει. Μας λέει “τι να κάνω, μόνο να κοιμάμαι και να ξυπνάω;”. Κατέβηκε στο κεντρικό δρόμο, όχι στη λαϊκή αγορά, κάθισε δίπλα σε κάτι κάδους σκουπιδιών, απέναντι από ένα πάρκινγκ και πουλούσε τα τερλίκια της (μάλλινα πλεκτά παπούτσια), τρία και δύο ευρώ” λέει η κόρη της στο newsIT.gr. Και συνεχίζει:
[read4more]
“Από ό,τι μας είπε, δεν είχε πουλήσει τίποτα και τις δύο φορές που πήγε εκεί. Μόλις είχε πάει εκεί, ήταν περίπου 12.00 η ώρα, ήρθε η αστυνομία και της είπε “μάζεψέ τα γιαγιά”. Η μητέρα μου μάζεψε τα πράγματα και τους είπε “να πάω σπίτι” και αυτοί της απάντησαν “όχι, θα έρθεις στο αστυνομικό τμήμα”. Την πήρανε εκεί, κατέγραψαν τα πράγματά της, της πήραν αποτυπώματα, την κράτησαν μέχρι πάρα πολύ αργά. Μετά την πήγαν στο αστυνομικό μέγαρο. Τη ρώτησα τι έγινε εκεί και μου είπε ότι της έβγαλαν ακτινογραφία. Δεν κατάλαβε ότι βγάζουν φωτογραφίες οι αστυνομικοί.
Όλες αυτές τις ώρες είχε πιει μόνο νερό. Έφυγε από εκεί βράδυ, νύχτα, δεν ξέρω τι ώρα ήταν, 10.00, 11.00, 12.00, δεν ξέρω. Η γιαγιά δεν μιλάει καλά ελληνικά, γιατί ήρθε σε μεγάλη ηλικία στην Ελλάδα. Σοκαρίστηκε, αλλά, εντάξει, δε φοβήθηκε και μας είπε “εγώ δεν τα κλέβω, δεν κάνω εμπόριο, είναι δικά μου, εντάξει, κατέβηκα για ένα κομμάτι ψωμί”. Γιατί δεν έχει ούτε εισόδημα, ούτε σύνταξη από κάπου, ούτε από την Ρωσία, ούτε από πουθενά. Μόνο η Πρόνοια τους πληρώνει το ενοίκιο. Τα αδέρφια μου, αν μπορούν, τους στέλνουν χρήματα για το ρεύμα για το νερό. Εγώ είμαι άνεργη, έχω δύο παιδιά και μονογονεϊκή οικογένεια. Η γιαγιά έχει πέντε παιδιά, τα δύο είναι εδώ στην Ελλάδα, εγώ και η αδερφή μου και άλλα τρία στη Ρωσία.
Ο παππούς έχει πάθει εγκεφαλικό, είναι τυφλός από το ένα μάτι, είναι καρδιοπαθής. Ούτε ο μπαμπάς μου παίρνει σύνταξη. Τίποτα, μηδέν εισόδημα. Μόλις τον βγάλαμε από την εντατική και είναι στο σπίτι με οξυγόνο”.
“Μόνο τα αδέρφια μου, από τη Ρωσία, αν τους στείλουν κάποια χρήματα. Με αυτά ζουν και κάνουν οικονομία, τι να κάνουν; Κάποτε μπορούσαν και πήγαιναν και έπαιρναν φαγητό από τα συσσίτια. Τώρα, δεν μπορούν να περπατήσουν. Όταν ο μπαμπάς μου μπορούσε να περπατήσει έπαιρναν ένα πιάτο φαΐ, τους έδιναν ψωμί, λίγο τυράκι, ξέρετε… Η γιαγιά δεν καταλαβαίνει. Ξέρετε πόσες φορές της είπαμε να μην πάει εκεί; “Σε παρακαλώ μαμά, μην πας εκεί, μην πας” και μας έλεγε “τι, να κάτσω στο σπίτι, δηλαδή”.
“Εντάξει, η αστυνομία έχει εντολή, δεν τους κατηγορώ, υπάλληλοι είναι, αλλά ήταν 90 χρονών. Μπορούσαν να της πουν “πήγαινε σπίτι γιαγιά” ή να μας έπαιρναν τηλέφωνο και να μας έλεγαν “να την προσέχετε τη γιαγιά, άλλη φορά θα την πιάσουμε”. Δεν ξέρω, για πέντε τερλίκια που πλέκει… (κλαίει)”…
Ρεπορτάζ: Έφη Κουλοχέρη
