“Πριν γίνει ο αγωγός στις πηγές Αραβησσού, το 1978, η Θεσσαλονίκη υδρεύοταν από διάφορες γεωτρήσεις γύρω από τη Σίνδο και αλλού. Όταν ολοκληρώθηκε ο αγωγός και κατασκευάστηκε το αντλιοστάσιο, η τροφοδότηση της πόλης με νερό γινόταν από τις πηγές της Αραβησσού που ‘έδιναν’, μάλιστα, δύο κυβικά μέτρα νερού το δευτερόλεπτο!” τονίζει ο κ. Σούλιος.
“Στη συνέχεια όμως”, διευκρινίζει, “οι ανάγκες για νερό της Θεσσαλονίκης αυξήθηκαν και επιπλέον δημιουργήθηκαν πολλές γεωτρήσεις γύρω από το Πάικο, επηρεάζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα που τροφοδοτεί τις πηγές”. Η κατάσταση επιδεινώθηκε τη διετία 1989-1990, με την παρατεταμένη ξηρασία, που είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί δραστικά η παροχή των πηγών.
“Το 1989 μου ζήτησε ο τότε υπουργός Μακεδονίας- Θράκης Στέλιος Παπαθεμελής, να συμβάλω στην ενίσχυση της κατάστασης και ζήτησα, η αντλία που ήταν μέσα στο πηγάδι στα 5 μέτρα, να κατέβει στα 15 μέτρα. Επιπλέον, κατά μήκος του αγωγού έγιναν νέες γεωτρήσεις και με φρεάτια, προμήθευαν με νερό τον αγωγό” λέει ο κ. Σούλιος, προσθέτοντας ότι από το 2000, στην τροφοδότηση με νερό της πόλης, εντάχθηκε και το διυλιστήριο με νερό από τον Αλιάκμονα.
“Μπορεί οι πηγές Αραβησσού να μην έχουν πλέον την ίδια ποσότητα νερού, ωστόσο όμως η Θεσσαλονίκη δεν κινδυνεύει από έλλειψη νερού αφού έχει υδατικούς πόρους. Έχει την Αραβησσό, τον Αλιάκμονα και διάφορες γεωτρήσεις. Αυτό που απαιτείται είναι τεχνικά έργα” καταλήγει ο καθηγητής, προτείνοντας τη δημιουργία ενός ακόμη αγωγού από την Αραβησσό στη Θεσσαλονίκη και την επέκταση του διυλιστηρίου που παίρνει νερό από τον Αλιάκμονα.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
