«Ζω στη μαύρη περίοδο της ζωής μου και νιώθω άχρηστη. Το πτυχίο μου δε μου δίνει δουλειά… Κάποιοι θεωρούν ενίοτε ότι είμαι ίσως “ολίγον” τεμπέλα. Κοιτάζω κάθε πρωί το ταβάνι αντί να πάω στη δουλειά. Ο προγραμματισμός της ζωής μου δεν ξεπερνά το σήμερα. Μόνη ανάσα εκείνο το άγγιγμα του πατέρα μου στον ώμο, το ζεστό του βλέμμα και η καλή του κουβέντα. Εξοργίζομαι με την κοροϊδία και την Πολιτεία».
Η συνέντευξη με ένα νέο μορφωμένο και κατασταλαγμένο κορίτσι σε συγκλονίζει. Ο λόγος της σταθερός. Το βλέμμα και η σκέψη καθάρια. Ξέρει τι της γίνεται. Πτυχιούχος Ψυχολογίας στην αναμονή για την αναγνώριση του πτυχίου της εδώ και μήνες, ξεσκονίζει καθημερινά τα φτερά της και περιμένει… Μόνο που η αναμονή κρατά υπερβολικά πολύ και οι διαμαρτυρίες στην αίθουσα αναμονής – δεν είναι μόνη – φουντώνουν. Παρήγορος μόνο ο λόγος του πατέρα της, που με το άγγιγμά του της δίνει ανάσα.
«Λειτουργεί καταλυτικά όταν το ζεστό του βλέμμα πέφτει πάνω μου. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με την ελπίδα η ζωή μου να είναι γεμάτη συναίσθημα κι εικόνες. Να γνωρίζω την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους. Μου έμαθαν να ονειρεύομαι, να κυνηγάω το εφικτό, να εργάζομαι… μόνο που σήμερα δεν μπορώ να ονειρευτώ και να προγραμματίσω ούτε το τώρα ούτε το αύριο της ζωής μου, αλλά και της κοινής ζωής μας με το σύντροφό μου…».
Την ανεργία δεν τη ζεις μόνο στο πορτοφόλι σου, τη ζεις στο μυαλό σου, στην ψυχή σου, στην καρδιά σου». Άνεργη πτυχιούχος, η Χ.Μ.Γ. ζει με τον αρραβωνιαστικό της σε μια από τις γωνιές του Ηρακλείου. Μιλά ξένες γλώσσες, έχει το χάρισμα της επικοινωνίας έμφυτο, αλλά μένει σπίτι, καθώς η ανεύρεση εργασίας τής προκύπτει ως πολύπλοκη εξίσωση. Τα όνειρά της περιορίζονται μόνο στο σήμερα – ξέχασε στα 26 χρόνια της να προγραμματίζει το αύριο και να εκδηλώνει επιθυμίες απλές όπως κάθε κοπέλα.
Εργάτης στο μεροκάματο της οικοδομής, όχι σε καθημερινή βάση, και ο σύντροφός της. Οι ανάγκες ενός σπιτιού μεγάλες για τις πλάτες τους. Τα χρήματα μετρημένα και οι τιμές των αγαθών για τον προϋπολογισμό τους υψηλές. «Ακούω κάθε πρωί τους ήχους της γειτονιάς μου. Οι πρώτες καλημέρες, τα παιδιά στο σχολείο, πολλοί στις δουλειές τους… ο αρραβωνιαστικός μου στη δουλειά κι εγώ να κοιτάζω το ταβάνι… Σε καθηλώνει η ίδια απορία κάθε πρωί για το τι θα κάνεις, πού θα πας, με τι δημιουργικό θα καταπιαστείς… Απάντηση καμία. Το κουράγιο σε εγκαταλείπει, όση αυτοπεποίθηση κι αν διαθέτεις».
Πηγή: neakriti.gr
