Οι λαγοκέφαλοι στην Κρήτη συνεχίζουν να προκαλούν ζημιές και να κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη δουλειά των ψαράδων. Τα κοφτερά δόντια των τοξικών ψαριών προκαλούν προβλήματα…
Καταδικασμένοι να ράβουν καθημερινά τα τρυπημένα από τους λαγοκέφαλους δίχτυα τους, είναι οι ψαράδες της Ιεράπετρας στην Κρήτη. Τα ελάχιστα αλιευτικά σκάφη που έχουν απομείνει στην Ιεράπετρα έχουν ξεκινήσει από τον περασμένο μήνα να βγαίνουν για ψάρεμα, αφού έχει φτιάξει ο καιρός, αλλά οι ψαριές τους είναι «αναιμικές» και οι ζημιές στα δίχτυα καθημερινές από τα κοφτερά δόντια που έχουν οι λαγοκέφαλοι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από τη στιγμή που θα δέσουν στο λιμάνι και θα “ξεψαρίσουν” παραδίδοντας τη μικρή σε κιλά ψαριά τους στους εμπόρους της περιοχής, αρχίζει για τους ψαράδες της Ιεράπετρας ο αγώνας του μπαλώματος των σχισμένων διχτυών, προετοιμάζοντας τα αλιευτικά τους εργαλεία για το επόμενο αλιευτικό ταξίδι.
«Μόλις γυρίσουμε από το ψάρεμα, δεν πάμε στα σπίτια μας να ξεκουραστούμε, όπως κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι όταν τελειώνουν τη δουλειά τους, αλλά μένουμε μέσα στο αλιευτικό μας και ράβουμε ασταμάτητα τα σχισμένα μας δίχτυα. Ράβουμε κάθε μέρα και όλη μέρα, για να μπορέσουμε να επιδιορθώσουμε τις ζημιές που μας προκαλούν στα αλιευτικά μας εργαλεία οι λαγοκέφαλοι. Ράβουμε πολλές περισσότερες ώρες από τις μοδίστρες» λέει στο neakriti.gr, ψαράς της περιοχής και συνεχίζει:
«Αυτή η καθημερινή μας μάχη με τους λαγοκέφαλους μας έχει κουράσει και μας έχει απογοητεύσει, γιατί βλέπουμε ότι η παράκτια αλιεία καταστρέφεται και η Πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα. Μας έταξαν οι κυβερνώντες ότι θα μας δώσουν κάποιες αποζημιώσεις για τις ζημιές που μας προκαλούν οι λαγοκέφαλοι και τα λεοντόψαρα, που έχουν μειώσει σε επικίνδυνο βαθμό τους πληθυσμούς των μπαρμπουνιών και άλλων εμπορεύσιμων ποιοτικών ψαριών, τα οποία εμείς ψαρεύαμε κάποτε και βγάζαμε κάποιο μεροκάματο για να ζήσουμε τις οικογένειές μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ούτε αποζημιώσεις έχουμε δει από το κράτος, ούτε κίνητρα μάς έχουν δοθεί για να αλιεύουμε με κάποια επιδότηση αυτά τα εισβολικά είδη», αναφέρει ο νεαρός αλιέας Αλέξης Χαραλαμπάκης, σκυμμένος με τη σακοράφα πάνω από τα σκισμένα του δίχτυα, τα οποία ράβει ατελείωτες ώρες μέχρι να πέσει ο ήλιος για να ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι.
«Δεν πάμε πια για ψάρεμα στη Χρυσή, επειδή οι λαγοκέφαλοι και τα λεοντόψαρα έχουν εξαφανίσει τα μπαρμπούνια γύρω από το νησί και δεν πιάνουμε πάνω από ένα κιλό και άλλο ένα κιλό κουτσομούρα μαζί με μερικά ανεμόψαρα. Με αυτές τις ψαριές δεν μπορούμε να πληρώσουμε ούτε τα πετρέλαια του σκάφους, να πάμε και να γυρίσουμε στη Χρυσή.
Γι’ αυτό επιλέγουμε να ψαρεύουμε κοντά στις ακτές ανατολικά και δυτικά της Ιεράπετρας, ώστε να έχουμε μικρότερο κόστος στα καύσιμα που καταναλώνουμε», είπε, ράβοντας τα δίχτυα του, ο Αλέξης Χαραλαμπάκης.
Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και το γρι-γρι που κάποτε έβγαζε πάνω από 200 τελάρα αφρόψαρα. Τα ιχθυοαποθέματα στη θάλασσα της Ιεράπετρας έχουν μειωθεί δραματικά και η παράκτια αλιεία σβήνει. «Όλοι μας σκεφτόμαστε να αλλάξουμε επάγγελμα. Στο λιμάνι της Ιεράπετρας έχουμε μείνει μόνο μια δεκαπενταριά αλιευτικά σκάφη και ορισμένα δεν πάνε πάνω από δύο φορές τη βδομάδα για ψάρεμα. Δουλεύω 20 χρόνια στην Ιεράπετρα ως επαγγελματίας αλιέας. Αυτό που βλέπω τα τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρο» συμπληρώνει άλλος ψαράς της περιοχής.
