Το 12χρονο παιδί ήταν το θύμα ενός σοκαριστικού ατυχήματος στη Λάρισα. Οι ελπίδες για το αγοράκι είχαν αρχίσει να χάνονται. Το χειρουργείο έμελε να κρατήσει 20 ολόκληρες ώρες. Τα λόγια των γιατρών που έρχονται στο φως προκαλούν αίσθηση…
«Όχι ρε πo@στη χάρε δεν θα το πάρεις το παιδί»! Η μαρτυρία για τον χειρουργό Παναγιώτη Σπύρου, που έδινε με πάθος μάχες για να σώσει τους ασθενείς του καθηλώνει. Μία τέτοια μαρτυρία που δημοσιεύει το in.gr, είναι και η ακόλουθη.
«Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο χειρουργείο, ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό. Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του αναισθησιολόγοι, καρδιοχειρουργοί, αγγειοχειρουργοί, παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο χειρουργείο που θα έκανε.
Εγώ φοιτήτρια χωμένη σε μια άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο χειρουργείο του, να δω τον θρύλο να ζωγραφίζει… Να αρπάξουν τα μάτια και τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν από τον Δάσκαλο. Ακόμη και σ’ αυτό όσο και μακριά από αυτόν κι αν ήμουν…
Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις και αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες, άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε. Που και με ποιόν τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου.
Ο Σταύρος λοιπόν 12 ετών. Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα και για κακή του τύχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του από καρωτίδα μέχρι αορτή ένας αιχμηρότατος σωλήνας. Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης και του τραύματος…
Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του. Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Λάρισα…. Κατερίνη… ΑΧΕΠΑ…. Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου. Γιατί απλά, αν δεν μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε δεν μπορούσε κανείς. Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κι αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδησή του.
Το χειρουργείο του Σταύρου κράτησε πάνω από 20 ώρες. Η προσπάθειά υπεράνθρωπη απ’ όλους. Τι παιδί έφυγε τρεις φορές και το επανάφεραν άλλες τόσες. Ο Σπύρου με αλλοιωμένο από θυμό πρόσωπο αλλά απόλυτα συγκροτημένος φώναζε και έβριζε μέσα στο χειρουργείο “ΟΧΙ ΡΕ Π… ΧΑΡΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ…”.
Το χειρουργείο ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία και το παιδί επέστρεψε μετά από μέρες στο σπίτι του. Ήταν το φινάλε μιας δραματικής ιστορίας, στην οποία ο χειρουργός κατέθεσε εκτός από τις γνώσεις του, την ίδια την ψυχή του.