Ο οδηγός λεωφορείου περιγράφει μια σειρά από περιστατικά που του έχουν μείνει αξέχαστα στη Λάρισα. Σκηνές που τον έκαναν να χαμογελάσει αλλά και να φοβηθεί…
Ο οδηγός λεωφορείου στη Λάρισα περιγράφει μια σειρά από εικόνες και καταστάσεις που έχει ζήσει, στα 30 χρόνια που δουλεύει. Από επιβάτες που τον έκαναν να χαμογελάσει, έναν φάκελο με χρήματα που έφτασε στα χέρια του και μια μέρα που φοβήθηκε καθώς ένα δικό του κορνάρισμα, λίγο έλειψε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του. «Αν μαζέψω αυτά που έχω ζήσει, γράφω ολόκληρο τόμο» λέει μεταξύ άλλων και αρχίζει να περιγράφει…
«Δουλεύω από το ’94. Κοντά τριάντα χρόνια. Να σου πω ιστορίες… γράφω τόμο», δηλώνει. «Καποτε ένας παππούς στη Μανδηλαρά έψαχνε την πόρτα του λεωφορείου από την αντίθετη πλευρά. Του φώναζα εγώ… Κάποια άλλη φορά, μια γυναίκα με ρώτησε πού να χτυπήσει το εισιτήριο. Της λέω κι εγώ “χτυπήστε το εδώ”, δείχνοντας το μηχάνημα. Ε, και χτύπησε με το χέρι το μηχάνημα» λέει ο οδηγός στο onlarissa.gr.
Τα απολεσθέντα αντικείμενα είναι επίσης από τα πιο συχνά φαινόμενα. «Παπούτσια, ομπρέλες, καραμέλες, αγγούρια από τη λαϊκή, λάχανα. Συνήθως, αν δεν τα ζητήσουν μέχρι το τέλος του οχταώρου, ο οδηγός τα παίρνει στο σπίτι», αναφέρει. Κάποτε είχε βρει ακόμα και κινητό. Το κράτησαν αρκετές μέρες στο σταθμαρχείο, όμως κανένας δεν το αναζήτησε.
«Πριν τον κορονοϊό, αλλάζω βάρδια με τον συνέταιρο κοντά στην Ιατρική Σχολή και βρίσκω στο λεωφορείο ξεχασμένο έναν μεγάλο, μαύρο φάκελο από χαρτόνι. Μετά από λίγο παίρνει τηλέφωνο ο Σταθμαρχης και ρωτάει αν βρήκαμε πουθενά έναν φάκελο που έχει μέσα δύο χιλιάδες ευρώ. Τον ανοίγω και όντως, ήταν γεμάτος πενηντάρικα! Τον παραδίδω αμέσως στον Σταθμάρχη, ήταν εκεί ο άνθρωπος που τον είχε χάσει. Εννοείται μας ευχαρίστησε όλους».
Το κομμωτήριο που ήταν προτεραιότητα
«Μεγαλου Αλεξάνδρου, Χριστούγεννα. Κάποια γυναίκα άφησε το αυτοκίνητο και πήγε να κουρευτεί. Έλλειπε δύο, τρεις ώρες. Την έγραψαν φυσικά. Ήρθε όταν τελείωσε το κούρεμα, το πήρε και έφυγε.. κυρία….»
«Μια άλλη μέρα με κίνηση στη Νεάπολη, μια κυρία με καροτσάκι με μωρό χρειαζόταν βοήθεια για να το κατεβάσει. Κατεβαίνω κι εγώ να τη βοηθήσω, κλείνω την κυκλοφορία, χαρά η κυρία, να στέλνει φιλιά. Ήθελα να είμαι ιππότης»!
«Στην Κεντρική πρέπει να γίνει κάτι», λέει. «Έχει βέβαια κορίνες, όμως δεν σέβονται οι οδηγοί. Πολλοί είναι οι ασυνείδητοι που σταματούν όπου τους βολεύει, βάζουν αλάρμ και κατεβαίνουν να ψωνίσουν, να πάρουν καφέ. Κλείνει η κίνηση, κορνάρουν οι άλλοι από πίσω…».
Βέβαια, κάθε βάρδια δεν έχει μόνο νεύρα και αστεία περιστατικά. Μια στο τόσο, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα: «Μια Κυριακή μπροστά στη Νομαρχία -καθόλου κίνηση- πιάνω εγώ δεξιά στη στάση, με προσπερνάει κάποιος από αριστερά και κορνάρει. Πατάω κι εγώ την κόρνα. Τον βλέπω να σταματάει λίγο παρακάτω, να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να με πλησιάζει.
“Εγώ δεν είμαι παπαδάκι” μου λέει με ύφος, «το βλέπεις αυτό εδώ;” και κάνει έτσι και βγάζει όπλο! Τρομοκρατήθηκα, αλλά ευτυχώς το επεισόδιο δεν είχε συνέχεια». Και η ζωή στους δρόμους της Λάρισας συνεχίζεται για τους επαγγελματίες οδηγούς της πόλης, που η αλήθεια είναι ότι επέλεξαν ένα επάγγελμα για γερά νεύρα…