Σαν απελευθερώθηκαν λέει οι άνθρωποι κι η γη της Ανατολής, μια πρώτη μέρα της Άνοιξης, μια 21η Μαρτίου, ένα «νεβρόζ» στη γλώσσα τους, πριν πολλά πολλά χρόνια, όλοι με τεράστιες φωτιές έστειλαν το μήνυμα της ελευθερίας στις γειτονικές περιοχές. Κι εκείνες, με τον ίδιο τρόπο, παρακάτω. Όλοι οι καταπιεσμένοι, φωτιά τη φωτιά, υποδέχτηκαν την άνοιξη ελεύθεροι, έτοιμοι για μια καινούρια αρχή, για μια καινούργια χρονιά.
Στην πατρίδα, σ’ αυτό που έμαθαν να λένε πατρίδα, οι πρόσφυγες από την Ανατολή, άναβαν είπαν φωτιές. Στον καταυλισμό των προσφύγων στο Καρά Τεπέ αρκέστηκαν να ανάψουν κεριά. Τόσο μα τόσο φωτεινά κεριά, τόσο μα τόσο φωτεινά πρόσωπα…
Η ζωή ανθίζει στον καταυλισμό. Ο 23χρονος Μαχμούτ από τη Νταρά της Συρίας κι η 20χρονη Αμάνι από το Ντεριζόρ της Συρίας γνωρίστηκαν στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ. Εγκλωβισμένοι στο νησί, ο πρώτος ένα χρόνο κι η δεύτερη εδώ και έξη – επτά μήνες. Αγαπήθηκαν και ανήμερα της μέρας της Άνοιξης, παντρεύτηκαν… Με ένα τρόπο φωτεινό που μοναχά οι πρόσφυγες, όλοι οι πρόσφυγες ξέρουν… Έβαλαν όλοι από κάτι, λίγα χρήματα πολύ αγάπη. Για το νυφικό, το γαμπριάτικο κοστούμι, τα δαχτυλίδια. Καταπώς πρέπει. Κι αντάλλαξαν όρκους πίστης, με λόγια ελπίδας. Έτσι παντρεύονται οι πρόσφυγες. Μια μέρα που γεννιέται το καινούργιο. Η Άνοιξη…
Κι όλοι γύρω γιόρταζαν. «Θα τα καταφέρουμε να κάνουμε μια οικογένεια, να ζήσουμε όπως πρέπει» λέει ο Μαχμούτ. Με άσπρο πουκάμισο και παπιγιόν. «Που βρήκες το παπιγιόν;» τον ρωτήσαμε. «Μου το πήραν οι φίλοι μου…» απάντησε.
Γύρω τριγύρω από τοn Μαχμούτ και την Αμάνι, τα παιδιά της Ανατολής. Τα παιδιά που γιόρταζαν το Νεβρόζ, τη νέα ημέρα, την επανάσταση και τη νίκη εναντίον της τυραννίας του κακού… Με χορούς, πιασμένοι χέρι χέρι, με αυτούς τους ήχους από το στόμα που σε καλούν θαρρείς να ξεσηκωθείς. Παιδιά πρόσφυγες στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ…
Χαμογελαστά πρόσωπα προσφύγων, γιατί ο πρόσφυγας είναι θαρρείς, από τη φύση του, χαμογελαστός.
Ο 16χρονος Μπαζίλ, Γιαζίντι από το Ιράκ, λέει πως η μέρα η σημερινή είναι μέρα «χαράς και ελπίδας». Θυμάται πως πέρuσι τέτοια μέρα κρυβόταν στα βουνά, κυνηγημένος από την ISIS που ξεθεμελίωσε το χωριό του και σκότωσε τους κατοίκους του. Είναι κοντά 10 μήνες που πέρασε με τους γονείς του στην Ελλάδα και ονειρεύεται μια άλλη ζωή στην Ευρώπη, αφού στην πατρίδα προς το παρόν δε μπορούν να γυρίσουν. «Τι καλά που θα ήταν να άναβαν μια μέρα, τη μέρα του Νεβρόζ, να άναβαν μια μεγάλη φωτιά που θα σήμαινε πως είναι ελεύθεροι πια» λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ.
Ο Χαμάτ από το Συριακό Κουρδιστάν λέει κι αυτός πως είναι η μέρα «μέρα ελπίδας για το λαό μας». Πέρυσι ήταν στο Κουρδιστάν, προσπαθώντας να ξεφύγει για την Ευρώπη. Είναι επτά μήνες τώρα στη Μυτιλήνη κι ελπίζει «για μια Άνοιξη παντοτινή, πίσω στην πατρίδα».
Ο Φεριντουλά είναι 16 χρονών από το Αφγανιστάν. Είναι πέντε μήνες στον Καρά Τεπέ με την αδελφή του και τον αδελφό του. Το Νεβρόζ είναι και δική τους γιορτή. «Είναι γιορτή για όλους τους λαούς που θέλουν να τα καταφέρουν». Τι εύχεται; «Η ανατολή της Άνοιξης, η καινούρια μέρα κι η καινούρια χρονιά να είναι η ανατολή της ελπίδας όλων των λαών που πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν να ζήσουν καλύτερα».
Προσφυγιά σημαίνει ελπίδα. Παιδιά πρόσφυγες νέοι άνθρωποι από το Τουρκικό Κουρδιστάν, Γιαζίντι από το Ιράκ, κυνηγημένοι από τους ισλαμιστές στη βόρεια Συρία. Απαγκιασμένοι στον Καρά Τεπέ ελπίζοντας… Μαζί τους, Σύροι, Αφγανοί και Ιρακινοί και Ιρανοί. Με σημαίες, λουλούδια και κεριά αναμμένα προς τιμή του καινούργιου φωτός της νέας Άνοιξης, της νέα χρονιάς.
Newroz Piroz, ευτυχισμένη χρονιά…
Του Στρατή Μπαλάσκα για το ΑΠΕ – ΜΠΕ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163