Στη δικιά μας ιστορία αλλάζουν μοναχά τα ονόματα κι οι αριθμοί. Ο θρήνος και ο κλαυθμός και ο πολύς οδυρμός μένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. Γέννημα της ίδιας διαστροφής που λες πια πως διαστροφή δεν είναι αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια. Ο πόλεμος που έδιωξε από την ίδια γειτονιά κι Εκείνη, έδιωξε και την Τζαβιντέ. Πήρε στην αγκαλιά τα έξι της παιδιά και είπε με τον άνδρα της πως θα βρεθούν στην Τουρκία. Πέρασε τα σύνορα, το ένα μωρό στην αγκαλιά και τα άλλα πέντε να τραβά το ένα το άλλο κι όλα μαζί κρεμασμένα στη φούστα της.
Με τον άντρα της δεν βρέθηκε -πού να ΄ναι;- ένα βράδυ γνώρισε τι πάει να πει θάλασσα, με νερά ανταριασμένα. Πού να ΄ναι εκείνα τα νερά που κυλούσαν ήρεμα και σφυρίζαν θαρρείς σκοπούς της Ανατολής στο συντριβάνι του τζαμιού τους στο χωριό εκεί στα σύνορα με το Ιράκ που ζούσαν; Πού να ΄ναι το χωριό τους; Κάπως έτσι έφτασε η Τζαβιντέ με τα έξι της παιδιά στη Μυτιλήνη. Έψαξε για τον άντρα της, πουθενά… «Θα πάω στην Αθήνα» είπε. Εκεί, λέει, μπορεί να τους περιμένει…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Χτες το πρωί περίμενε στο καράβι. Σε μια γκρίζα κουβέρτα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες είχε τυλιγμένο το μωρό. Τα άλλα τρία κι η ίδια φορούσαν μια μουσαμαδιά από εκείνες που μοιράζουν οι εθελοντές. Είχαν όλοι μαζί απαγκιάσει στη μαρκίζα ενός ξενοδοχείου εκεί στην άκρια του λιμανιού της Μυτιλήνης. Από μέσα διάφοροι μεγαλοσχήμονες, διαμένοντες εκεί και σχεδιάζοντες την αντιμετώπιση της κρίσης μελετούσαν την εφαρμογή των πλάνων τους πίνοντας τον καφέ τους. Φαίνονταν κι όλας. Κι η βροχή έπεφτε, τι νερό κι αυτό; Πού να ΄ναι εκείνα τα νερά που κυλούσαν ήρεμα και σφυρίζαν θαρρείς σκοπούς της Ανατολής στο συντριβάνι του τζαμιού τους στο χωριό εκεί στα σύνορα με το Ιράκ; Καλό ταξίδι Τζαβιντέ με τα έξι σου παιδιά. Η άλλη Τζαβιντέ που την είπαν Παναγιά να σας έχει στο νου της.
Μια Παναγιά με έξι Χριστούληδες
Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ
