Στο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδηγείται σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η ένδικη διαφορά γνωστής οικογένειας της Ρόδου με το Ελληνικό Δημόσιο και τον ΕΟΤ...
για την κυριότητα προνομοιακού ακινήτου εμβαδού 27 στρεμμάτων στα Κοσκινού, κοντά στο μνημείο της Καλλιθέας, το οποίο φέρονται να είχαν οικειοποιηθεί οι Ιταλοί κατακτητές.
Σύμφωνα με την dimokratiki.gr, την υπόθεση χειρίζεται ο δικηγόρος Παναγιώτης Παρασκευάς που επιδιώκει πέραν της ικανοποίησης του αιτήματος των εντολέων του, τη δημιουργία δεδικασμένου με το οποίο θα αναγνωρίζεται ως παράνομη η ιδιοκτησία του δημοσίου σε ακίνητα που περιήλθαν στην κατοχή του μετά το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου και δεν τηρήθηκαν οι τυπικές διαδικασίες για την άσκηση ένδικων μέσων από τους τότε ιδιοκτήτες τους προκειμένου να επανέλθουν στην κυριότητά τους!
Το θέμα εξετάζεται, μετά από αναίρεση, από τον Άρειο Πάγο και σε περίπτωση ήττας της οικογένειας η υπόθεση θα μεταφερθεί στο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων απ’ όπου και θα ζητηθεί αποζημίωση ανάλογη εκείνης της εμπορικής αξίας του ακινήτου.
Κατά τη δεύτερη περίοδο της πλήρους ιταλικής κυριαρχίας (1924 Συνθ. Λωζάνης-1943 γερμανική κατοχή) καθιδρύθηκε και λειτούργησε ο θεσμός του Κτηματολογίου στη Ρόδο (κυβερνητικό διάταγμα 132/1929) στην Κω και στο Λακκί της Λέρου.
Οι Ιταλοί φρόντισαν ιδιαιτέρως ν’ αποτρέψουν την καταγραφή ακινήτων από τους Έλληνες κατοίκους της Ρόδου, με δαιδαλώδεις για την εποχή, γραφειοκρατικές και βαριά δαπανηρές διαδικασίες. Έτσι το Ιταλικό Δημόσιο, όπως ακριβώς σκόπευε, πέτυχε και βρέθηκε πλασματικά με μια μεγαλύτερη «περιουσία» ακόμη και από το οθωμανικό κράτος που διαδέχθηκε, καταγράφοντας επ’ ονόματί του μια γιγαντιαία σε μέγεθος ακίνητη περιουσία, αλλά μόνο βέβαια στα νησιά που συντάχθηκε Κτηματολόγιο, όπως είναι η Ρόδος.
Ενδεικτικά σύμφωνα με αντίστοιχες διατάξεις του Κτηματολογικού Κανονισμού Ρόδου οι Ιταλοί κατά τη σύνταξη του Κτηματολογίου Ρόδου μεθόδευσαν 10 διαφορετικούς λόγους έτσι ώστε να απολεσθούν πλήθος από ιδιωτικές περιουσίες όχι μόνο μη αστικές-αγροτικές, αλλά και αστικές.
Με την πολιτική των «απαλλοτριώσεων», τεράστιου μεγέθους και αξίας εκτάσεις (αστικές και αγροτικές) περιήλθαν είτε στην «Ιταλική κυβέρνηση των νήσων Αιγαίου», είτε σε Ιταλικά νομικά και φυσικά πρόσωπα, στ’ όνομα «της δημιουργίας έργων υποδομών και αναπτυξιακών δραστηριοτήτων».
Συγκεκριμένα χωρίς δικαστικές αποφάσεις, με αυταρχική διοικητική διαδικασία καθορίζονταν «αποζημιώσεις» σε εξευτελιστικά ποσά που δεν είχαν καμία σχέση με την πρόσοδο και την αξία των ακινήτων. Μετά το τέλος του Β’ παγκόσμιου πολέμου, ενσωματώθηκε η Δωδεκάνησος στην Ελλάδα.
Ειδικότερα με το 12ο παράρτημα της Συνθήκης, ορίσθηκε «η περιέλευση στο ελληνικό κράτος, χωρίς πληρωμή, της ιταλικής κρατικής περιουσίας στη Δωδεκάνησο». Έτσι αυτοδικαίως το Ελληνικό Κράτος, βρέθηκε να έχει την «κυριότητα» όλης της παραπάνω τεράστιας ακίνητης περιουσίας στη Δωδεκάνησο και στη Ρόδο ειδικότερα…