Ο σύζυγος της, οι τρεις κόρες, τα εγγόνια της, οι φίλοι, οι συγγενείς και οι συνάδελφοι της, θα την συνοδεύσουν στην τελευταία της κατοικία.
Η άτυχη γυναίκα, η Αλεξάνδρα ή Αλέκα όπως την έλεγαν οι δικοί της άνθρωποι, έφυγε από τη ζωή χθες, στα 66 της χρόνια, με ένα θάνατο που ήρθε απροσδόκητα από τη μία στιγμή στην άλλη.
Μετακινούσε μια καρέκλα σαλονιού, στο πατρικό της σπίτι στην Υπάτη. Ο θάνατος τη βρήκε την στιγμή που βρισκόταν σε ένα μικρό μπαλκονάκι, είχε δεν είχε ύψος ενάμιση μέτρο. Εκεί έπεσε και ο θάνατος ήταν ακαριαίος.
Οι φωνές του συζύγου ακούστηκαν σε όλη τη γειτονιά. Έτρεξαν οι γείτονες μα δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Οι γιατροί που έφτασαν με το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, έκαναν προσπάθειες να την επαναφέρουν.
Τίποτα όμως και κανείς δεν μπορούσε να τη γυρίσει πίσω. Ήταν ήδη νεκρή. Νεκρό έμεινε και το τελευταίο όνειρό της, να καθαρίσει το πατρικό της και να μετακομίσει εκεί, στην πιο ψηλή γειτονιά της Υπάτης. Στις ρίζες της Οίτης, μέσα στη φύση. Να χαρεί τη σύνταξη που θα έβγαινε αυτές τις μέρες και να συνεχίσει τη ζωή της με ηρεμία. Την ηρεμία που τόσο πολύ είχε στερηθεί σε όλη της τη ζωή.
Τα παιχνίδια της μοίρας
Η Αλέκα, εργάζονταν στην Μαιευτική κλινική του Νοσοκομείου Λαμίας. Ήταν μια από εκείνες τις ακούραστες γυναίκες που βοηθούσαν άλλες γυναίκες, να φέρουν ζωές στον κόσμο. Όμως η δική της ζωή, σημαδεύτηκε από πίκρες, απώλειες , αγωνίες και δάκρυα.
Οι γείτονες της, οι φίλοι, οι συνάδελφοί της, έχουν να λένε τα καλύτερα για αυτήν. Μαχητική, δραστήρια, αγωνίστρια, πάλευε για το καλό της οικογένειάς της. Τρεις κόρες μεγάλωσε. Ο Θεός την αξίωσε να δει και εγγόνια. Στάθηκε βράχος στην οικογένεια της. Γιατί είχε μάθει να παλεύει ακόμα και όταν έχασε τα πάντα και χρειάστηκε να ξεκινήσει και πάλι από το μηδέν.
Τον Οκτώβριο του 2012, έμαθα ότι πέθανε ο αγαπημένος της ανιψιός. Ο Μίλτος της, γιος της αδερφής της, είχε βρεθεί νεκρός στο σπίτι του, δολοφονημένος από την γυναίκα του και τον εραστή της. Ήταν η ιστορία του «σατανικού ζευγαριού της Λαμίας» που συντάραξε το πανελλήνιο. Εκείνη μαυροφορέθηκε, τον αποχαιρέτησε και δεν σταμάτησε στιγμή να διεκδικεί δικαίωση της μνήμης του. Παρούσα στα δικαστήρια, στα κανάλια, με όλη τη δύναμη της ψυχής της, μάχονταν για την καταδίκη των ανθρώπων που στέρησαν τη ζωή με φρικτό τρόπο, στον ανιψιό της.
Δυο χρόνια μετά, η Αλέκα ζει μία ακόμη τραγωδία. Ένας φορτιστής που βρίσκονταν στην κρεβατοκάμαρα βραχυκυκλώνει και η φωτιά που ξεσπά δεν αργεί να τυλίξει το σπίτι στις φλόγες. Η ίδια και τα δύο εγγονάκια της, προλαβαίνουν να βγουν δευτερόλεπτα πριν τα πάντα βρεθούν σε πύρινο κλοιό. Από το πεζοδρόμιο έβλεπαν τους πυροσβέστες να δίνουν μάχη με τη φωτιά. Από το εσωτερικό του σπιτιού δεν απέμεινε τίποτα. Μόνο στάχτες και αποκαϊδια. Έχασαν τα πάντα, όχι όμως και την ελπίδα τους. Όχι μόνο η γειτονιά αλλά όλη η πόλη συγκινήθηκε με την περιπέτεια τους.
Με τη βοήθεια τους, το σπίτι ξαναφτιάχτηκε και η ζωή συνεχίστηκε. Με αγώνα καθημερινό, δύσκολο και αδιάκοπο.
Έναν αγώνα που η Αλέκα ονειρεύονταν να αποχαιρετήσει. Από ένα μπαλκονάκι μικρό, στην πιο ψηλή γειτονιά της Υπάτης. Εκεί που τελικά τη βρήκε ο θάνατος…
Πηγή: lamianow
