Μπορεί οι αστυνομικές έρευνες στο Μικρό Καφαλόβρυσο Τρικάλων για τους λόγους που οδήγησαν την 21χρονη φοιτήτρια Ψυχολογίας στον απαγχονισμό να συνεχίζονται, ωστόσο ανατριχίλα προκαλούν τα γραφήματα τα οποία φέρουν την υπογραφή της και είναι αναρτημένα στην προσωπική της σελίδα στο Facebook.
Το νεαρό κορίτσι, σύμφωνα με πληροφορίες του newsit.gr ελάχιστοι είναι αυτοί που το γνωρίζουν στο μικρό χωριό των Τρικάλων και αυτό γιατί εξαιτίας του κλειστού χαρακτήρα της δεν ήταν και τόσο κοινωνική, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να την ξέρουν μόνο ως όνομα. Αυτούς που γνωρίζουν καλύτερα είναι τους γονείς της, οι οποίοι εδώ και χρόνια έχουν εγκατασταθεί μόνιμα για δουλειά στο νησί της Πάρου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γι αυτό και το γεγονός ότι επέλεξε να επισκεφτεί πριν από λίγες ημέρες το χωριό της καταγωγής της, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, αφού εκείνη από το 2017 τουλάχιστον που πέρασε στο τμήμα Ψυχολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, ζούσε μόνη της στην Αθήνα.
Click4More: Σπαραγμός στα Τρίκαλα! Κρεμάστηκε στα 21 της! Την βρήκε ο θείος της σπάζοντας την πόρτα
Σύμφωνα με τα όσα έχει αναρτήσει η ίδια στην σελίδα της στο Facebook είναι σχεδόν ξεκάθαρο πως η νεαρή φοιτήτρια ζούσε μια ανεξήγητη αγωνία, την οποία οι αρχές καλούνται μέσα από τις καταθέσεις των δικών της ανθρώπων να αναλύσουν, ώστε να καταλήξουν στους λόγους που την οδήγησαν στο τέλος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μια αγωνία που φαίνεται και στην φράση, η οποία συνοδεύει το όνομα του προφίλ της και είναι γραμμένη στα γαλλικά… (angoisse de mort) που στα ελληνικά σημαίνει αγωνία θανάτου.
Το ίδιο όμως ισχύει και για την τελευταία της ανάρτηση στις 9 Οκτωβρίου, όπου δανειζόμενη μέρος του συγκλονιστικού πίνακα του Γάλλου ζωγράφου Ζακ-Λουί Νταβίντ με τον τίτλο “Ο θάνατος του Μαρά” έχει αντιγράψει κομμάτι από το γράμμα που κρατά στα χέρια του ο νεκρός πρωταγωνιστής του έργου, στο οποίο αναγράφετε η φράση “Given that I am unhappy, I have a right to your help” δηλαδή «Δεδομένου ότι είμαι δυσαρεστημένος, έχω δικαίωμα στη βοήθειά σας». Μια βοήθεια που φαίνεται πως αναζητούσε στην ζωή απελπισμένα και είτε δεν ήρθε ποτέ ή και να ήρθε ήταν πλέον αργά αφού είχε πάρει την απόφαση για το τέλος.
Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως παρά το τόσο νεαρό της ηλικίας της η 21χρονη αναφέρετε συνεχώς σε ένα σκληρά πένθιμο σκηνικό λες και η χαρά της ζωής είχε χαθεί από την κάθε ημέρα που ξημέρωνε : “Η καρδιά μου πνίγεται στις γάζες. Σπαράζει επάνω σε φορεία… Θα ήθελα να ήμουν μαριονέτα. Τουλάχιστον, επίδεσμοι και ράμματα θα με κρατούσαν” και καταλήγει “Τώρα, τραυματιοφορείς θαυμάζουν τα πάνινα μέλη μου. Ακρωτηριασμένα”.
