Σε μία ευχάριστη έκπληξη, όχι μόνο για τους λάτρεις του βουνού, αλλά κυρίως της θάλασσας αναδεικνύεται η Λάρισα. Τα παράλιά της αποτελούν τη 2η μεγαλύτερη σε έκταση ακτογραμμή στην Ελλάδα, διαθέτοντας περισσότερες από 30 ακτές, άλλες απλά ελκυστικές κι άλλες σαγηνευτικές, παρ’ όλα αυτά τα μέρη της παραμένουν ακόμα ανεξερεύνητα.
Οι παρθένες παραλίες της Λάρισας με τα κρυστάλλινα νερά, με άμμο ή βότσαλο, τα γραφικά χωριά με τους φιλόξενους ανθρώπους και την παραδοσιακή κουζίνα, τα ήσυχα νερά στο Δέλτα Πηνειού, τα μονοπάτια και το υπέροχο φυσικό τοπίο, που αυτή την εποχή γίνεται ακόμα πιο όμορφο από την πλούσια βλάστηση, συνθέτουν το καλύτερο σκηνικό των διακοπών μας.
Μέσα από ένα οδοιπορικό στα παράλια, και τα πιο σημαντικά τοπόσημα της ευρύτερης περιοχής, το newsit.gr «ανακάλυψε» τις κρυφές χάρες της Θεσσαλίας, ξεκινώντας από τα Μοναστήρια και τους καταρράκτες και συνεχίζοντας προς τις Ιαματικές Πηγές του Κόκκινου Νερού, το πρώην Βασιλικό Κτήμα στο Πολυδέντρι, τα παράλια και τα παραδοσιακά και όμορφα χωριά.
Τα ιστορικά μοναστήρια
Το οδοιπορικό ξεκίνησε από την Αθήνα. Σε 3 μόλις ώρες, μας υποδέχθηκαν μοναχές από την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Κισσάβου, το μοναστήρι που ιδρύθηκε από τον οσιομάρτυρα Άγιο Δαμιανό τον 16ο αιώνα. Το μοναστήρι καταφέρνει να συντηρείται μέχρι σήμερα, χάρη στις 23 μοναχές, από Ελλάδα, αλλά και από κάθε γωνιά της γης, συνολικά 13 χώρες, που εντυπωσιάστηκαν από την ιστορία και την ομορφιά του.
Οι μοναχές καλλιεργούν, παράγουν και τυποποιούν προϊόντα, τα οποία διαθέτουν σε δικό τους πρατήριο, ώστε με τα έσοδα να συντηρούν το μοναστήρι. Αμέσως μετά σε κοντινή απόσταση επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονα Αγιάς Λάρισας, λίγο έξω από τη γραφική παρακισσάβια κωμόπολη του Νομού Λάρισας, με τις σπουδαίες τοιχογραφίες και την πλούσια θρησκευτική ιστορία, που προκαλεί δέος, μεταφέροντάς σε νοητά σε άλλες εποχές. Αφού ξαποστάσαμε με το νερό και το λουκούμι που μας κέρασαν οι 7 μοναχοί πατέρες της Μονής, συνεχίσαμε με προορισμό τη Μελιβοία.
Από τους καταρράκτες προς τη Μελιβοία
Ακολουθήσαμε την εντυπωσιακή διαδρομή προς το χωριό Μελιβοία, προηγουμένως όμως κάναμε μια στάση στο χωριό Σωτηρίτσα. Κάπου ανάμεσα στον Αγιόκαμπο και τη Βελίκα κατηφορίσαμε ένα περιπατητικό μονοπάτι θαυμάζοντας ταυτόχρονα τη φύση, ώσπου βρεθήκαμε μπροστά σε μία ευχάριστη έκπληξη, έναν πανέμορφο καταρράκτη. Η διαδρομή είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, καθώς σύλλογοι της περιοχής φροντίζουν γι’ αυτό. Όπως πληροφορηθήκαμε, κάποτε οι κάτοικοι της Μελιβοίας χρησιμοποιούσαν το μονοπάτι για να κατέβουν στα παραθαλάσσια χωράφια τους.
Σε λίγο φθάσαμε στη Μελιβοία, το μεγαλύτερο χωριό του δήμου Αγιάς νομού Λάρισας, χτισμένο σε υψόμετρο 400 μέτρων. Στο κέντρο του χωριού ξεχωρίζει το εστιατόριο La Gantem, ένα πρωτοποριακό στέκι γεύσεων για τα δεδομένα της περιοχής, όπου γευτήκαμε «πειραγμένη» παραδοσιακή κουζίνα, που μας εντυπωσίασε. Μαζί μας ο Δήμαρχος Αγιάς Αντώνης Γκουντάρας, που συνηθίζουν να τον αποκαλούν και «φαινόμενο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης» λόγω της μακράς αυτοδιοικητικής θητείας του. Δραστήριος και με όραμα για τον τόπο του ο Α. Γκουντάρας μας εξήγησε ότι κάποτε «τα κάστανα σώσανε το χωριό», δεδομένου ότι η Μελιβοία παράγει 2,5 χιλ. τόνους κάστανα. Σήμερα γίνεται και συστηματική καλλιέργεια σε μήλα, τα φημισμένα πράσινα μήλα Αγιάς, καθώς και κεράσια, αλλά και ακτινίδια.
Στο «Χωριό των Καλλιτεχνών»
Επόμενος σταθμός το Μεταξοχώρι, του Δήμου Αγιάς, ένας από τους πέντε χαρακτηρισμένους ως διατηρητέους, παραδοσιακούς οικισμός του νομού Λάρισας, χτισμένο σε υψόμετρο 300 μ. και σε απόσταση 36 χλμ. από την Λάρισα. Τα πλατάνια του, τα καλντερίμια του, το μισογκρεμισμένο αρχοντικό των Φαβρ με την πλούσια ιστορία του και τα καταπληκτικά αρχοντικά, έχουν αποτελέσει πόλο έλξης για πολλούς καλλιτέχνες, γι’ αυτό και πολλοί το αποκαλούν, Χωριό των Καλλιτεχνών. Το όνομά του το Μεταξοχώρι το οφείλει στο γεγονός, ότι την περίοδο της οικονομικής ακμής από τα μέσα του 17ου αιώνα, έως τα μέσα του 19ου αιώνα, γινόταν μεγάλη παραγωγή μεταξιού και εμπόριο κόκκινων νημάτων σε χώρες της Ευρώπης. Στην περιοχή, ακόμη έχουν βρεθεί επιτύμβιες στήλες από τα ρωμαϊκά και τα ελληνιστικά χρόνια, ενώ λέγεται, ότι ο Κοσμάς ο Αιτωλός μίλησε στους κατοίκους το 1765.
Κρυστάλλινες παραλίες για όλα τα γούστα
Σειρά έχουν οι παραλίες. Η ακτογραμμή του Αγιόκαμπου, αποτελεί τη 2η μεγαλύτερη παραλία της Ελλάδας. Τα νερά της φιλόξενα κι εντυπωσιακά προσφέρονται για βόλτες με σκάφος και για απεριόριστες βουτιές. Ιδιαίτερα ελκυστική και η βραβευμένη με τη Γαλάζια Σημαία παραλία Βελίκας, που αποτελεί συνέχεια της παραλίας του Αγιοκάμπου και Σωτηρίτσας. Οργανωμένες και μη, καθαρές κι ελκυστικές, οι παραλίες προσφέρονται για όλα τα γούστα, συγκεντρώνοντας πλήθος κόσμου τους καλοκαιρινούς μήνες. Όπως μας ανέφεραν άνθρωποι της περιοχής, πολλά ζευγάρια επιλέγουν να κάνουν το γάμο τους στις σπηλιές του Βένετο, στα όρια των νομών Λάρισας και Μαγνησίας, όπου το μπλε του Αιγαίου χάνεται στα μεγάλα ανοίγματα των βράχων.
Το Κόκκινο (ιαματικό) Νερό
Από τους ωραιότερους προορισμούς του νομού είναι το Κόκκινο Νερό Λάρισας, ένας παραλιακός οικισμός χτισμένος μέσα στις ρεματιές και τα πλατάνια, που αποτελεί επέκταση του ορεινού χωριού Καρίτσα Το όνομα του χωριού οφείλεται στην Ιαματική πηγή με κόκκινο νερό που αναβλύζει στην περιοχή. Το ανθρακούχο νερό οφείλει το χρώμα του στα μεταλλικά άλατα και θεωρείται ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες, γι’ αυτό και προσελκύει κάθε χρόνο πολύ κόσμο, όχι μόνο από Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό. Εμείς συναντήσαμε αρκετούς Πολωνούς που έκαναν χρήση των ιαματικών πηγών. Το Κόκκινο Νερό αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι αποτελεί έναν από τους παλαιότερους οικισμούς της περιοχής, σύμφωνα με ευρήματα από ανασκαφές της αρχαιολογικής υπηρεσίας και αποτελεί πραγματικά ένα ξεχωριστό συνδυασμό βουνού και θάλασσας.
Με βάρκα στο Δέλτα Πηνειού
Επόμενος σταθμός στο Δέλτα Πηνειού, ένα τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, που πρέπει κάποιος να επισκεφθεί οπωσδήποτε όταν θα πάει στην περιοχή. Ο υγρότοπος παίζει σημαντικό ρόλο στη διαφύλαξη της βιολογικής ποικιλότητας και τη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας. Το οικοσύστημα της περιοχής συνθέτουν υγρότοποι, δασάκια από άγριες ελιές, καλλιεργούμενοι ελαιώνες, βοσκότοποι, παράκτια και παραποτάμια δάση, θίνες και αμμώδεις χερσότοποι. Είχαμε την τύχη να κάνουμε βόλτα με τις βάρκες που παραχώρησε ο Σύλλογος Ερασιτεχνών Αλιέων Κάτω Ολύμπου και να γευτούμε ολόφρεσκα ψάρια παρέα με τον δήμαρχο Τεμπών Γιώργο Μανώλη και αντιδήμαρχο Θανάση Βλάχο, που παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην προβολή του τόπου τους σε τουριστικό προορισμό. Η τοπική Αυτοδιοίκηση επιδιώκει να υλοποιηθούν έργα υποδομών που θα ενισχύσουν το ρόλο της περιοχής στον τουριστικό χάρτη της Ελλάδας.
Στα Αμπελάκια, το μπαλκόνι του Κίσσαβου
Η περιήγηση στην όμορφη περιοχή της Θεσσαλίας, συνεχίστηκε στην Κοιλάδα των Τεμπών με το εκπληκτικό φυσικό τοπίο και τις απαράμιλλές ομορφιές. Σειρά είχαν τα Αμπελάκια, το πλέον φημισμένο χωριό του Δήμου Τεμπών. Ο παραδοσιακός οικισμός του νομού Λάρισας κερδίζει τον επισκέπτη με την πρώτη ματιά. Πέραν από τη φυσική του ομορφιά, το χωριό φημίζεται για τα σπουδαία αρχοντικά του. Στο παρελθόν γνώρισε πολύ μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, χάρη στην επεξεργασία και την βαφή νημάτων με κόκκινο χρώμα που παρήγαγαν από την επεξεργασία του φυτού ριζάρι (ρουβία η βαφική). Είδαμε πανέμορφα αρχοντικά και μνημεία κι επισκεφθήκαμε το Αρχοντικό Σβαρτς, ένα από τα σπουδαιότερα κοσμικά κτίρια του Ελλαδικού χώρου, ένα αρχοντικό που άρχισε να κτίζεται το 1778 ως κατοικία του προέδρου του Συνεταιρισμού των Αμπελακίων Γεωργίου Μαύρου (Σβαρτς) και το οποίο κάποτε υπήρξε και έδρα του Συνεταιρισμού. Το κτίριο ανακαινίζεται, ώστε μόλις ολοκληρωθούν οι εργασίες να μπορεί να υποδεχθεί το κοινό.
Στη γραφική Ραψάνη με τα υπέροχα κρασιά
Συνεχίσαμε τη περιήγησή μας προς το όμορφο ιστορικό χωριό του κρασιού, τη φημισμένη Ραψάνη, κάνοντας μια στάση στο οινοποιείο Ντούγκου, που παράγει κι εμφιαλώνει τα φημισμένα κρασιά Ραψάνης. Μια μεθυστική εμπειρία που μπορεί κάποιος να βιώσει, καθώς το οινοποιείο είναι επισκέψιμο, κατόπιν συνεννόησης. Τελευταίος σταθμός μας η Ραψάνη. Χτισμένη στους πρόποδες του Ολύμπου, 500 μέτρα πάνω από την θάλασσα, απλωμένη στις εύφορες πλαγιές του βουνού, η Ραψάνη είναι ένα χωριό κόσμημα.
Από τον 15ο αιώνα υπάρχουν γραπτές αναφορές, ενώ ακόμη και σήμερα το χωριό ακμάζει και γράφει ιστορία. Εδώ περνούσε τα καλοκαίρια του ο Μ. Καραγάτσης, ψευδώνυμο του συγγραφέα Δημήτριου Ροδόπουλου.
Άκρως εντυπωσιακό το Μουσείο Οίνου και Αμπέλου Ραψάνης που λειτουργεί από το 2012, το οποίο αξίζει να επισκεφθεί, όποιος περάσει από την περιοχή. Στα στοιχεία που μας εντυπωσίασαν ήταν η πανοραμική θέα, τα αμπέλια, οι πηγές, το καλό κρασί και τσίπουρο και προπαντός οι φιλόξενοι άνθρωποι.
Μαζί μας στο αποχαιρετιστήριο γεύμα ο πρόεδρος της Κοινότητας Ραψάνης Δημήτρης Ζήλος, ο οποίος μας εξέφρασε την επιθυμία του να ξαναγίνει το χωριό του, ένα φημισμένος τόπος παραθερισμού, όπως κάποτε αποτελούσε, λόγω του πολύ καλού κλίματος. Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό, ότι η επόμενη φορά που θα επισκεφτούμε τα πανέμορφα αυτά μέρη δεν θα αργήσει να έρθει!
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163