Ένα project μέσα από το οποίο οι χρήστες δύο βιοτεχνικών κτιρίων στην οδό Ερνέστ Εμπράρ, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αναλαμβάνουν δράση και επανασχεδιάζουν τα κτίρια στα οποία ζουν και εργάζονται...
εμπνεύστηκε η φοιτήτρια στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Κορίνα Βαρβάτου. Στο πλαίσιο της διπλωματικής της εργασίας αποφάσισε να δημιουργήσει το project “Α Home-Made in Ernest Hébrard”, το οποίο πήρε το όνομά του από το «σπιτικό» που θέλει να δημιουργήσει η ίδια στα δύο βιοτεχνικά κτίρια στην οδό Ερνέστ Εμπράρ.
Η βασική πρόταση της 25χρονης φοιτήτριας αφορά την δημιουργία ιδιωτικών κατοικιών στα δύο κτίρια, σε συνδυασμό με κοινόχρηστους χώρους, όπως για παράδειγμα ένα δωμάτιο χαλάρωσης ή μία βιβλιοθήκη. Οι χώροι αυτοί θα συνδυάζονται και με άλλες χρήσεις, όπως το εμπόριο και η αναψυχή. Η Ερνέστ Εμπράρ είναι ένας μικρός δρόμος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκεί, βρίσκονται τα δύο τετραώροφα βιοτεχνικά κτίρια που παλαιότερα στέγαζαν βιοτεχνίες παπουτσιών, ενδυμάτων, ειδών προικός κ.α. Σήμερα, στα κτίρια λειτουργούν κάποια μαγαζάκια λιανικού και χονδρικού εμπορίου, ένα εστιατόριο, λέσχες μοτοσικλετιστών, μία βιοτεχνία γλυκών και μία εσωρούχων, αποθήκες, ενώ υπάρχει και μία κατοικία.
«Η οδός Ερνέστ Εμπράρ είναι το κομμάτι της ανεκπλήρωτης στοάς. Τα δύο βιοτεχνικά κτίρια είχαν σχεδιαστεί να γίνουν στοά, η οποία δεν κατασκευάστηκε ποτέ και πρόκειται για ένα κομμάτι ιδιωτικού οικοπέδου που δεν έχει χτιστεί. Επειδή είναι μεγάλα κτίρια που παλιά στέγαζαν βιοτεχνίες, είχε τσαγκαράδικο, βιοτεχνίες λευκών ειδών και είδη προικός, η αρχιτεκτονική δομή τους είναι τέτοια που μπορεί να στηρίξει μία συλλογική δομή κατοίκησης», εξηγεί η Κορίνα.
«Επέλεξα να επικεντρωθώ σε αυτά τα κτίρια διότι λόγω της οικονομικής κρίσης και με την αποβιομηχανοποίηση πολλές βιοτεχνίες έκλεισαν αφήνοντας πίσω τους ένα τεράστιο οικοδομικό απόθεμα. Αυτά τα κτίρια έχουν μείνει κενά και δημιουργούν χώρους που είναι επικίνδυνοι για τους περαστικούς», προσθέτει.
Η βασική ιδέα του σχεδίου είναι η δημιουργία μιας δομής συλλογικής κατοίκησης σε ανενεργά βιοτεχνικά κελύφη που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης. Οι δομές αυτές είναι γνωστές ως co (llaborative)- housing communities και συναντώνται ευρέως σε χώρες του εξωτερικού. Το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι οι ιδιωτικές κατοικίες συνυπάρχουν με εκτενείς κοινόχρηστους χώρους, διαμορφωμένους σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινότητας. Η αρχιτεκτονική δομή των βιοτεχνικών κτιρίων προσφέρεται για ένα τύπο κατοίκησης, όπου θα υπερτερούν οι κοινόχρηστοι χώροι, χωρίς ωστόσο να καταπατούν τους ιδιωτικούς.
«Θέλω να προτείνω μία δομή, η οποία θα έχει την κατοικία σαν αρχική χρήση γιατί πιστεύω ότι θα δώσει ένα πιο σταθερό χαρακτήρα στην περιοχή αλλά και την αίσθηση μίας πιο δεμένης γειτονιάς. Η πρόταση επανάχρησης του project είναι η δημιουργία μίας μονάδας συλλογικής κατοίκησης. Το ενδιαφέρον στο project είναι πέρα από την χρήση και ο τρόπος με τον οποίο επιχειρώ να το σχεδιάσω, ο οποίος είναι ο συμμετοχικός σχεδιασμός. Οι πρακτικές αυτές, (σ.σ. συλλογική κατοίκηση και συμμετοχικός σχεδιασμός) εμφανίζονται διστακτικά στην Ελλάδα και περισσότερο στο εξωτερικό. Ωστόσο, είναι δύο πρακτικές που είναι δύσκολο στο να εφαρμοστούν γιατί απαιτούν χρόνο, οργάνωση, προσωπική πρωτοβουλία», αναφέρει η Κορίνα.
Πηγή: thestival.gr