“Ολη την ημέρα, για αρκετά χρόνια, μόνο δούλευα και αποταμίευα” επισήμανε ο 49χρονος Σπύρος, τονίζοντας: “το πρώτο διάστημα παραμονής μου στην Ελλάδα έγραφα κάθε ημέρα στους γονείς μου"...
Ένα αεροπορικό εισιτήριο αξίας 1.200 δολαρίων (22.000 ρουπίες) και 200 δολάρια (182 ευρώ) στην τσέπη, που δεν τα ξόδεψε ποτέ, έμελλε να αλλάξουν τη ζωή του 49χρονου σήμερα Ινδού Γκουλτζάρ Σινγκ, και όχι μόνο να τον φέρουν στην Ελλάδα, αλλά να αποτελέσουν τη βάση για την σημερινή του επιτυχία ως αγρότη-επιχειρηματία στον τομέα των φυλλωδών λαχανικών στα Μέγαρα Αττικής.
Στις επτάμισι ώρες πτήσης, διανύοντας 5.779 χλμ με το αεροπλάνο, ο 49χρονος Σπύρος, όπως ονομάζεται σήμερα, ύστερα από τη βάφτισή του στην Ελλάδα, είχε πολύ χρόνο να σκεφτεί, αλλά και να συζητήσει με τους άλλους τρεις συνταξιδιώτες φίλους του για όλα αυτά που θα έκαναν στη “γη της επαγγελίας” όπως την αποκαλούσαν, κατά την δεκαπενθήμερη παραμονή τους.
“Άλλωστε, τόσο ήταν η ισχύς της βίζας που είχαμε βγάλει”, επισήμανε ο ίδιος μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και πρόσθεσε: “ο πατέρας μου, αγρότης ο ίδιος, πριν από 31 χρόνια μου έδωσε στο χέρι τα 1.200 δολάρια για το αεροπορικό εισιτήριο και τα 200 δολάρια για τα πρώτα μου έξοδα και μου είπε ότι αυτά τα χρήματα, που ήταν από το υστέρημά του, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να κάνει. Λέγοντάς μου ότι δεν υπάρχουν άλλα, μου έδωσε την ευχή του να βρω τη μοίρα μου στην Ελλάδα, την οποία λάτρευα από μικρό παιδί.
Οι τρεις συνταξιδιώτες φίλοι του σαραντάχρονου Σπύρου, με τη λήξη της ισχύος της βίζας τους επέστρεψαν πίσω στο Παντζάμπ της Ινδίας, ο ίδιος όμως, που από την πρώτη ημέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα ξεκίνησε να εργάζεται σε χωράφια στον Ωρωπό και έμεινε.
“Εκεί στα πρώτα χρόνια μου στην Ελλάδα ήταν που η κυρία Αναστασία μού έδωσε το όνομά μου το ελληνικό, που ήταν του αδερφού της, που είχε πεθάνει” θυμάται ο 49χρονος Σπύρος, που σήμερα, 31 χρόνια μετά από την πρώτη ημέρα που αφίχθη στην Ελλάδα, βρίσκεται ακόμη εδώ, έχοντας φέρει την Ινδή γυναίκα του και δημιουργώντας οικογένεια, με την απόκτηση δύο παιδιών, τον δεκαεξάχρονο Αλέξανδρο και τη δωδεκάχρονη Άννα.
“Ολη την ημέρα, για αρκετά χρόνια, μόνο δούλευα και αποταμίευα” επισήμανε ο 49χρονος Σπύρος, τονίζοντας: “το πρώτο διάστημα παραμονής μου στην Ελλάδα έγραφα κάθε ημέρα στους γονείς μου στην Ινδία, όπως έπρατταν το ίδιο και εκείνοι. Μετά, έχοντας δεθεί με το αφεντικό μου, με το οποίο σήμερα είμαστε οικογένεια και συνάδελφοι, δουλεύοντας σε διπλανά κτήματα, η εργασία μου ολοένα και αυξανόταν.
Έτσι, λόγω έλλειψης χρόνου, έγραφα ένα γράμμα την εβδομάδα στην οικογένειά μου και μετά ένα τον μήνα. Τελικά, τους επισκέφτηκα μετά από 10 χρόνια παραμονής μου στην Ελλάδα και ενώ είχα μεγάλη χαρά που βρισκόμουν στο πατρικό μου σπίτι, ωστόσο πραγματικά από την πρώτη κιόλας ημέρας μου στην Ινδία, μου έλειπαν οι άνθρωποί μου στην Ελλάδα”.
Τελικά, το 2000, ο Ινδός αγρότης με την ελληνική καρδιά, έχοντας κατορθώσει να μαζέψει 5 εκατ. δραχμές, έκανε την πρώτη του επένδυση, αγοράζοντας 25 στρέμματα γης. “Οι κόποι και ο ιδρώτας μου απέδωσαν καρπούς. Σήμερα, καλλιεργώ 1000 στρέμματα ελληνικής γης σε Μέγαρα, Εύβοια και ορεινή Κορινθία, ενώ διαθέτω και 22 στρέμματα ντομάτα σε δύο διχτυοκήπια, που αποτελούν μια καινοτόμο και οικονομική μέθοδο καλλιέργειας”, επισήμανε ο ίδιος, προσθέτοντας ότι “βρίσκομαι ήδη σε αναζήτηση γης στο Αξιοχώρι, του δήμου Πολυκάστρου, της επαρχίας Κιλκίς, του ομώνυμου νομού.
Επιπλέον, όπως σημείωσε ο ίδιος ο 49χρονος Σπύρος, διαθέτει δύο καταστήματα εντός της Κεντρικής Λαχαναγοράς Θεσσαλονίκης, ενώ πουλά τα προϊόντα του στην Κεντρική Λαχαναγορά Αθηνών και Πατρών, έχει συνεργασίες με τρεις αλυσίδες σούπερ μάρκετ και “κάνει δουλειές” με Βούλγαρους, Ρουμάνους και Πολωνούς, σε πιο εποχική όμως βάση.
“Φέτος βέβαια το καλοκαίρι, έστειλα 10 νταλίκες στην Πολωνία και στην κάθε μία ήταν τοποθετημένα πάνω από 1.400 κιβώτια με άνιθο” επισήμανε. Στο πλαίσιο αυτό, ο 49χρονος Σπύρος σημείωσε ότι ευχαριστεί την καλή του τύχη, αφού όπως λέει χαρακτηριστικά, “ήρθα στην Ελλάδα σε καλές εποχές για τη χώρα”.
Υπογραμμίζεται ότι ο 49χρονος Σπύρος καλλιεργεί φυλλώδη λαχανικά, όπως μαϊντανό, σέλινο, κρεμμύδια, σπανάκι, άγρια χόρτα, ρόκα, κόλιανδρο, μάραθο, δυόσμο και βλήτα. Αναφερόμενος στην καινοτομία των διχτυοκηπίων, ο ίδιος τόνισε ότι “τα διχτυοκήπια αποτελούν μια απλή κατασκευαστική δομή οριζόντιας μορφής με μεταλλικά μέρη και συρματόσχοινα, τα οποία προσφέρουν υψηλή αντοχή στους ανέμους.
Η πλήρης κάλυψη με εντομολογικά δίχτυα αποκλείουν εντομολογικές και οικολογικές προσβολές και τη χρήση τοξικών φυτοφαρμάκων. Επίσης, προστατεύουν τις καλλιέργειες από έντονες χαλαζοπτώσεις και βροχοπτώσεις, ενώ ο κατάλληλος αερισμός τους επιτρέπει τη φυσιολογική ανάπτυξη των φυτών. Η κατασκευή τους είναι ιδιαίτερα χαμηλού κόστους, γρήγορης απόσβεσης και ιδανική για την Ελλάδα”.
Ο 49χρονος Σπύρος, δηλώνοντας ένθερμος υποστηρικτής των ταξιδιών, επισήμανε ότι τα τρία αγαπημένα του μέρη στην Ελλάδα είναι η Ρόδος, η Χαλκιδική και η Σαντορίνη και εξέφρασε την ελπίδα του να ενισχυθεί το κύμα τουριστών από την Ινδία προς την Ελλάδα, αφού όπως είπε χαρακτηριστικά “η Ινδία είναι μία χώρα με πληθυσμό πάνω από 1,2 δισ. κατοίκων και το 20% αυτών είναι πολύ πλούσιοι. Ακόμη μάλλον δεν έχουν ανακαλύψει τις ομορφιές της Ελλάδας και ελπίζω να το πράξουν άμεσα”.
Μεταξύ άλλων, ο ίδιος εξέφρασε την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι μια “χώρα όμορφη, έχει πολλές ευκαιρίες και πολύ καλό κλίμα, έχει όλα τα καλά που χρειάζεται για να προοδέψει ένας άνθρωπος αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά και μεράκι για να πετύχει κάποιος”.
Παράλληλα, ο ίδιος δεν λησμονεί -και επιμένει μάλιστα να το επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία που του προσφέρεται- να ευχαριστήσει τους ανθρώπους που τον βοήθησαν να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, τους κατοίκους των Μεγάρων, που του έδειξαν τη φιλοξενία τους, καθώς και τις δημόσιες υπηρεσίες, γιατί όποτε τις χρειάστηκε τον βοήθησαν, όπως είπε χαρακτηριστικά. Μεταξύ άλλων, δήλωσε χαρούμενος που και φέτος -όπως και το 2009- τιμώμενη χώρα στη ΔΕΘ είναι η Ινδία κι ανέφερε ότι θα την επισκεφτεί, προκειμένου να έχει επαφές με ομοεθνείς του.
