Θεσσαλονίκη: Ο κύκλος της βίας και του αίματος – Από το ξύλο στα ΕΠΑΛ μέχρι τη δολοφονία του Άλκη

Η δολοφονία του Άλκη επαναφέρει με τραγικό τρόπο στο προσκήνιο το πρόβλημα της βίας στη Θεσσαλονίκη…

Οι πράξεις τους στη Θεσσαλονίκη, δείχνουν πως για εκείνους η ανθρώπινη ζωή έχει μικρή σημασία. Είναι άτομα που βαφτίζουν αντισυστημικό τον φασισμό και τα χαρακτηριστικά του, «μαγκιά» τις επιθέσεις με μαχαίρια όπως και τη συμμετοχή τους σε βίαια επεισόδια. Άτομα που και τα ίδια βρίσκονται σε αδιέξοδο, με πολλά να αναζητούν καταφύγιο στα ναρκωτικά.

Ροπή προς την ακροδεξιά, δυσλειτουργικό περιβάλλον, φανατισμός, χουλιγκανισμός. Αυτό δείχνει να είναι το προφίλ των ατόμων που ταλανίζουν το τελευταίο διάστημα τη Θεσσαλονίκη, αφενός με τα επεισόδια στα ΕΠΑΛ που ξαναήρθαν στο προσκήνιο πριν λίγες μέρες και αφετέρου με τον τραγικό χαμό του 19χρονου Άλκη, μετά από επίθεση φασιστικού χαρακτήρα τα ξημερώματα της Τρίτης.

Άτομα νεαρής ηλικίας, που βρίσκουν τον στόχο τους και χτυπούν οργανωμένα και όλοι μαζί, σκορπίζοντας τον τρόμο τόσο σε μαθητές μέσα στα ίδια τα σχολεία τους, όσο και σε φιλάθλους που τυγχάνει να υποστηρίζουν ομάδα που φορά διαφορετικό χρώμα φανέλας από τη δική τους.

«Εμφανίζονται κάτω από τον μανδύα μιας φανέλας και μιας ομάδας. Αλλά δεν είναι οπαδικές οι διαφορές. Είναι φασίστες. Δεν κρύβονται κιόλας. Βγάζουν στα social media ξεκάθαρα αυτό που πιστεύουν. Όταν ακούς συνθήματα όπως “μαχαίρι στην καρδιά του κάθε αντιφασίστα“, αυτό έχει ξεκάθαρη πολιτική προέλευση», αναφέρει για το ζήτημα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Κεντρικής Μακεδονίας, κ. Θανάσης Κοκονάς, κάνοντας μάλιστα λόγο για ένα φαινόμενο που όλο και πολλαπλασιάζεται.

Ανάλογη είναι η εικόνα που περιγράφει και η Ελένη Μαυροπούλου, μέλος Δ.Σ Δ’ ΕΛΜΕ εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης και μέλος του γενικού συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, η οποία συμπληρώνει παράλληλα πως πολλά από αυτά τα άτομα έχουν σχέση με τα ναρκωτικά. «Τα παιδιά έχουν πάρα πολλά αδιέξοδα. Το σχολείο γίνεται μάλλον όλο και λιγότερο ελκυστικό.

Ο φασισμός τους φαίνεται σαν κάτι αντισυστημικό, το οποίο βέβαια είναι πιο συστημικό κι απ’ τα συστημικά. Ειδικά με τα δύο χρόνια πανδημίας τα παιδιά έχουν πάρα πολλά ψυχοκοινωνικά ζητήματα, σύμφωνα με στοιχεία του ΚΕΔΑΣΥ. Τα τελευταία χρόνια τα ψυχιατρικά ζητήματα κυρίως σε παιδιά δευτεροβάθμιας έχουν χτυπήσει κόκκινο. Βλέπουν φτώχεια και στα σπίτια τους και στις περιοχές που ζουν. Δρουν και με τα οπαδικά. Για να διοχετεύσουν όλη αυτή την οργή στοχοποιούν είτε τον πιο αδύναμο, κάποιον με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ενδεχομένως, διαφορετική φυλή, διαφορετική ομάδα. Για να ξεσπάσουν», αναφέρει χαρακτηριστικά στο thesstoday.gr

Το οξύμωρο όπως υπογραμμίζει μάλιστα είναι ότι πολλά από αυτά τα παιδιά είναι παιδιά φτωχών οικογενειών αλλά και μεταναστών τα οποία έχουν δεχθεί και τα ίδια στη ζωή τους διακρίσεις. «Αυτά τα παιδιά έχουν βιώσει ενδεχομένως φαινόμενα αποκλεισμού, οικονομικά ζητήματα, να βλέπουν δηλαδή ότι δεν έχουν τα πράγματα που έχουν τα άλλα παιδιά. Και επίσης καλλιεργείται και μια κουλτούρα ομάδας. Ότι δηλαδή ο άλλος θα πει μη φοβάσαι είσαι με μας. Το να είναι κάποιος μέλος μιας ομάδας, ειδικά όταν αισθάνεται δυνατή, είναι το ζητούμενό τους».