«Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια. Καλά το λέει το τραγούδι. Πραγματικά συμβαίνει». Όταν το reunion (η επανένωση) γίνεται ύστερα από πενήντα χρόνια, οι παλιοί φίλοι κοιτάζονται στα μάτια, προσπαθώντας να ανακαλέσουν στη μνήμη τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά των προσώπων -όσα τουλάχιστον δεν αλλοίωσε ο χρόνος- και μαζί τις κοινές εμπειρίες και αναμνήσεις της φοιτητικής ζωής.
Στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ, πενήντα χρόνια μετά τη χρονιά της αποφοίτησής τους -το 1969- συναντήθηκαν οι απόφοιτοι του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Σχολής. Μαζεύτηκαν εξήντα, περίπου οι μισοί. Από αυτούς που δεν ήταν εκεί οι τριάντα δεν βρίσκονται εν ζωή. Κι αν τα μαλλιά των περισσοτέρων από τους παρόντες άσπρισαν ή αραίωσαν το σκηνικό της συνάντησης δεν άλλαξε πολύ: Το γνωστό κυλικείο και το Αμφιθέατρο «Παναγής Παναγιωτόπουλος».
Την πρωτοβουλία για το ξανασμίξιμο έλαβε μία πεντάδα της «φουρνιάς» του ’69, που έμειναν στη Θεσσαλονίκη και συνέχισαν μέχρι σήμερα να κάνουν παρέα. Πρόκειται για την οργανωτική επιτροπή αποτελούμενη από τους πολιτικούς μηχανικούς Ασημίνα Ξηροτύρη, Όλγα Κόλλια, Ευμένιο Κοζυράκη, Κοσμά Λίλιο και Αργύρη Στεφανίδη.
«Αργήσαμε πολύ να ξανασμίξουμε. Τους τελευταίους δύο μήνες, έχοντας αποφασίσει να το οργανώσουμε, βρισκόμασταν τακτικά εμείς οι πέντε. Βασικό ζητούμενο ήταν να βρούμε τον κατάλογο των ονομάτων όσων τελειώσαμε το 1969 το Τμήμα. Τον βρήκαμε, είχε και κάποια τηλέφωνα, τα περισσότερα όμως δεν ίσχυαν και έπρεπε μέσω όσων είχαμε κρατήσει επαφή, επιστρατεύοντας και όσους στη συνέχεια εντοπίζαμε, να βρούμε όσους περισσότερους μπορούσαμε», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Ξηροτύρη.
Σημειώνει, δε, πως από το σύνολο των αποφοίτων εκείνης της χρονιάς μόλις οι επτά ήταν γυναίκες, εκ των οποίων οι έξι ήλθαν στη συνάντηση. Ο περιορισμένος αριθμός των τότε φοιτητριών εξηγεί και το γιατί μόλις τρία ήταν τα ζευγάρια που μετα τις κοινές σπουδές συνέχισαν μαζί στη ζωή και έκαναν οικογένειες στη συνέχεια. Έκτοτε, όπως διευκρινίζει η Ξηροτύρι, ο συσχετισμός δεν έχει αλλάξει, παρόλα αυτά είναι σημαντικά αυξημένος ο αριθμός των κοριτσιών που επιλέγουν τις σπουδές και το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού.
«Βρισκόμαστε στην κεντρική γνωστή μας είσοδο της Πολυτεχνικής Σχολής με τα μαρμάρινα, αλλά ιστορικά, σκαλοπάτια της, το παραδίπλα δεξιά αγαπημένο πολυσύχναστο κυλικείο μας και στη συνέχεια το μακρύ διάδρομο που οδηγούσε στην πτέρυγα και τις αίθουσες των πολιτικών μηχανικών. Στο τέλος περίπου του διαδρόμου και έναν όροφο κάτω το γνωστό μας Αμφιθέατρο, όπου με την συγκροτημένη παρουσία τους και πολύ καλή διδασκαλία της στατικής και του μπετόν συνδεθήκαμε τους καθηγητές μας», καλωσόρισε η κ. Ξηροτύρη τους συμφοιτητές της στον χώρο που πέρασαν μία από τις σημαντικότερες περιόδους της ζωής τους.
«Δεν χρειάζεται να την εξιδανικεύσουμε και να πέσουμε στην παγίδα της νοσταλγίας ή της μελαγχολίας, αλλά να είμαστε βαθύτατα ευτυχισμένοι που τα καταφέραμε μέχρι εδώ και αισιόδοξα να συνεχίζουμε», λέει και θυμάται ότι «τα νεανικά, τόσο δημιουργικά και καθοριστικά για τη ζωή μας φοιτητικά χρόνια είχαν και τις δυσκολίες τους, για άλλους μικρές και για πολλούς μεγαλύτερες», ενώ «ήταν φορτισμένα με τη δύσκολη διδακτέα ύλη και το άγχος των εξετάσεων, τις οικονομικές δυσκολίες, την ανασφάλεια για το αύριο, αν συνεκτιμήσουμε ότι συνέπεσαν και με τα πρώτα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας».
«Η κοινή μνήμη ζέστανε τον χώρο»
Το κλίμα καθώς ξεκίνησαν να συγκεντρώνονται οι παλιοί συμφοιτητές ήταν φορτισμένο συναισθηματικά και παρά τις πέντε δεκαετίες που μεσολάβησαν δεν υπήρχε αμηχανία, αλλά μία οικειότητα και ζεστασιά, που πήγαζε από την κοινή μνήμη. «Είναι γεγονός ότι, όταν οι άνθρωποι συναντούνται μετά από πολύ καιρό, κυριαρχούν τα συναισθήματα», λέει η κ. Ξηροτύρη, προσθέτοντας ότι ο στόχος της επανένωσης ήταν «να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις, να επανασυνδεθούμε όλοι μαζί με διαφορετικό τρόπο, σε μία άλλη νέα διάσταση, όπου η ετοιμότητα της αυτοκριτικής, το χιούμορ και τα πειράγματα, αλλά και η ελαφρότητα για την αιώνια νιότη και ζωή έκαναν τη συνάντηση μας πολύ ζωντανή και ζεστή».
Όπως παρότρυνε τους συμφοιτητές της στην ομιλία της: «Το ρήμα κλειδί αναπόφευκτα είναι το “θυμάμαι”, εγώ όμως θα σας συνιστούσα να αποφύγουμε την παρελθοντολογία και να ξανοιχθούμε σε συζητήσεις τόσο για το παρόν, όσο και τα μελλοντικά μας σχέδια. Δε σας κρύβω την ανησυχία μου, αυτή που μου μεταφέρουν και πολλοί συμφοιτητές μας, αν θα αναγνωρίσουμε εύκολα ο ένας τον άλλο. Εγώ σας λέω ναι! Με τη βοήθεια και του πρόσφατου καταλόγου των ονομάτων που με επιμέλεια συντάξαμε και σας στείλαμε, δώστε έμφαση στα μάτια σας και στα μάτια των συμφοιτητών μας. Ειλικρινά ο χρόνος δεν αλλοιώνει το βλέμμα μας είναι πάντα το ίδιο, δυναμικό, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα και να δουν τα μάτια μας».
Προσκεκλημένοι στη συνάντηση ήταν ο Κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής, καθ. Κωνσταντίνος Κατσιφαράκης που μίλησε για το παρόν και το μέλλον της Σχολής, καθώς και οι καθηγητές Γιώργος Πενέλης και Θεμ. Ξανθόπουλος και οι τότε επιμελητές Στέφανος Κατσάρκας, Ηλίας Βαφειάδης, Κώστας Πατραμάνης και Γιάννης Χατζόπουλος, που κλήθηκαν από τον απόφοιτο Ευμένιο Κοζυράκη να ανταλλάξουν με τους συναδέλφους τους -πλέον- αναμνήσεις, αλλά και σκέψεις για το παρόν και το μέλλον του κλάδου των Μηχανικών.
Το ραντεβού ανανεώθηκε και η υπόσχεση δόθηκε αυτή τη φορά να μην καθυστερήσει. Όπως ευχήθηκε η οργανωτική επιτροπή κλείνοντας στο καλωσόρισμα «από καρδιάς με τον στίχο του συνοδοιπόρου μας στη μουσική Θεσσαλονικιό του Ε’, τον Διονύση Σαββόπουλο: Να μας έχει ο Θεός καλά πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε».
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163