Βολιώτισσα, ηλικίας 47 ετών, μητέρα τριών παιδιών, ανοίγει την καρδιά της και μοιράζεται την τραυματική εμπειρία της κακοποίησης, που είχε από τον πρώην σύζυγό της. Θυμάται όλες τις συμπεριφορές, που προειδοποιούσαν για τον εφιάλτη που ερχόταν, όμως τότε δεν έδινε σημασία.
Σήμερα έχει κλείσει την πόρτα της βίας πίσω της. Κοιτάζει τη ζωή της με αυτοπεποίθηση. Παρ’ όλα αυτά δεν κατάφερε να απαλλαχτεί από την ανησυχία, τον φόβο και τον τρόμο. Σηκώνεται χωρίς λόγο από το κρεβάτι της το βράδυ. Αισθάνεται πολλές φορές το χέρι του να πιάνει τον λαιμό της.
Η 47χρονη σπάει τη σιωπή της και μιλά, ώστε ποτέ ξανά καμία γυναίκα, κανένας άνθρωπος να μη βρεθεί αντιμέτωπος με μία τέτοια κατάσταση.
Το σπίτι δεν είχε ποτέ ησυχία…
Η 47χρονη λέει ότι ο πρώην σύζυγός της, ήταν ανέκαθεν ευερέθιστος άνθρωπος. “Το σπίτι δεν είχε ποτέ ησυχία. Φώναζε, καθώς είχε πάντοτε δίκιο. Μάλωνε τα παιδιά, κάποιες φορές τα χτυπούσε κιόλας.
Η ίδια πίστευε ότι με τον καιρό θα μαλάκωνε, θα άλλαζε χαρακτήρα. Θα καταλάβαινε από τα λάθη του και με τα χρόνια θα διορθωνόταν. «Ο λύκος όμως δεν αλλάζει τρίχωμα ποτέ», λέει σήμερα κοιτάζοντας την εξέλιξη των πραγμάτων.
Για την ίδια και την οικογένειά της ήταν θέμα χρόνου η ψυχολογική και η λεκτική βία να λάβουν άλλη διάσταση. Οταν τη χτύπησε με χέρια και πόδια και αποπειράθηκε να την πνίξει, δεν θα τον σταματούσε τίποτα, αν το μωρό στο διπλανό δωμάτιο δεν ξέσπαγε σε κλάματα.
«Ηταν λες και επανήλθε στην πραγματικότητα. Σαν να συνήλθε. Το βλέμμα στο πρόσωπό του άλλαξε. Εφυγε από πάνω μου και έτρεξε στο μωρό. Υστερα δεν ενδιαφέρθηκε αν ήμουν καλά, αν έχασα τις αισθήσεις μου και λιποθύμησα. Ηταν σαν να μη συνέβη τίποτα. Οταν συνήλθα τον βρήκα να κοιμάται», λέει με πόνο ψυχής.
Σήμερα η 47χρονη ξέρει. «Δεν θα πρέπει ποτέ όταν βλέπουμε κάτι να δίνουμε δεύτερη ευκαιρία. Να λέμε ότι θα αλλάξει. Να συγχωρούμε. Φεύγουμε, ζητάμε βοήθεια», προτρέπει.
“Με είχε απομονώσει”
Η ίδια έκανε ακριβώς το αντίθετο. Ηταν απομονωμένη κοινωνικά και δεν είχε κανέναν στον περίγυρο για να μιλήσει. Δεν σκέφτηκε να απευθυνθεί σε επιστήμονα. Εκείνος έπεφτε στα πατώματα μετά, έκλαιγε, ζητούσε να τον συγχωρήσει.
Είναι και η απομόνωση από τον κοινωνικό περίγυρο και τον συγγενικό ένα από τα στοιχεία που θα πρέπει να προβληματίζει, λέει σήμερα, ενθυμούμενη τον εφιάλτη που βίωνε. Ηταν μόνη και λειτουργούσε αυθόρμητα, κάτι που δεν τη βοήθησε να ελέγξει γρήγορα καταστάσεις και να απομακρυνθεί από τον ζωντανό θάνατο που ζούσε.
Το επεισόδιο με τον ξυλοδαρμό συνεχίστηκε μετά από μερικούς μήνες. Ηταν στον επόμενο έντονο καβγά, που, απευθυνόμενος προς εκείνη φωνάζοντας, γύρισε και της είπε: «Φύγε, γιατί θα σε σκοτώσω. Δεν το έκανα την πρώτη φορά!».
«Οσο πιο μακριά κοιτάζουμε πίσω μας, τόσο πιο καθαρά βλέπουμε μπροστά μας», λέει η 47χρονη θυμούμενη τον πατέρα της να τη συμβουλεύει. «Είχε δίκιο. Δεν πρέπει να συγχωρούμε. Δεν πρέπει να δίνουμε ευκαιρία. Πρέπει να προχωράμε μπροστά», προτρέπει η ίδια.
Ηταν λάθος οι ευκαιρίες που δόθηκαν
Ο σύζυγός της δεν ήθελε διαζύγιο και αντιδρούσε όταν η 47χρονη πήρε τη μεγάλη απόφαση. Ομως, εκείνη είχε δίπλα της την οικογένειά της που της συμπαραστάθηκε. Φοβόταν πλέον και για τα παιδιά.
Σήμερα το σπίτι της έχει βρει επιτέλους γαλήνη και ηρεμία, αν και η ίδια εξακολουθεί να αισθάνεται φόβο και τρόμο. Η 47χρονη λέει ότι αισθάνεται τύψεις, που δεν αντελήφθη γρήγορα τι συνέβαινε.
«Εδωσα πολλές ευκαιρίες στην οικογένεια και ήταν λάθος. Τα παιδιά δεν πρέπει να βλέπουν τέτοιες συμπεριφορές», σημειώνει με βεβαιότητα πια, καθώς η ίδια είναι μητέρα τριών παιδιών που έζησαν επίσης τον εφιάλτη.
«Πρέπει, λοιπόν, να προχωράμε μπροστά. Μας αξίζει να έχουμε αυτοπεποίθηση. Να έχουμε φίλους δίπλα μας. Να μιλάμε. Να έχουμε εμπιστοσύνη με τους ανθρώπους», συμβουλεύει.
Πηγή: Εφημερίδα Ταχυδρόμος Βόλου, taxydromos.gr
