Χίος: Πυργί, το χωριό που μοιάζει εκπληκτικά με κέντημα [vid]

Το Πυργί είναι το μεγαλύτερο από τα χωριά της νότιας Χίου, με πληθυσμό 755 κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Είναι πλούσιο και σπουδαιότατο από λαογραφικής, αρχαιολογικής και γλωσσικής άποψης, και είναι κτισμένο στη νοτιοανατολική πλευρά του λόφου Πατέλλα. Επειδή ελάχιστα πλήγηκε από τον μεγάλο σεισμό του 1881, διατηρεί και εσωτερικά τη μεσαιωνική του όψη. Οι δρόμοι στο Πυργί είναι στενοί, τα σπίτια ψηλά, διώροφα και τριώροφα τα περισσότερα, συνεχόμενα μεταξύ τους κατά μήκος των δρόμων. Κατά την αρχαιότητα αρκετά σπίτια είχαν πυραμοειδή στέγη. Οι δρόμοι είναι γραφικότατοι, καθώς τα σπίτια συνδέονται με τα απέναντι με αψίδες (δοξαράδες).

Το Πυργί ονομάστηκε έτσι από τον μεγάλο και ψηλό πύργο του, γύρω από τον οποίο χτίστηκε το σημερινό χωριό από πολλούς μικρούς και μεγάλους οικισμούς. Οι οικισμοί αυτοί ήταν Το Πυργί ή Πυργούσικο, στο οποίο συνενώθηκαν όλοι οι παρακάτω οικισμοί, το Χαλκιός, ο Καλλικάδος, τα Σώζοντα, ο Μάναγρος, ο Κέρος ή Άνω Χωριό, ο Εμπορειός, τα Κάτω Φανά, ο Μαγιάτικος, τα Δότια, μικροί οικισμοί από τα Μπρούκια: ο Άγιος Γεώργιος και οι Άγιοι Θεόδωροι.

Το χωριό έχει πολλούς και εύφορους κάμπους και παράγει μαστίχα, λάδι, αμύγδαλα, δημητριακά και όσπρια. Παλαιότερα παρήγε καπνό και βαμβάκι, από το οποίο κατασκευάζονταν τα ρούχα των Πυργούσων, και τα ανδρικά και τα γυναικεία. Κατά την απογραφή του 2001 έχει 1.044 κατοίκους, οι οποίοι ξεχωρίζουν από τους άλλους κατοίκους της Χίου για την εμμονή τους στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα.

Το Πυργί έχει μεγάλη τετραγωνική πλατεία («λιβάδι») στην οποία γίνονται τα πανηγύρια του χωριού και πολλούς ναούς, από τους οποίους ξεχωρίζει ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου που εορτάζεται στις 15 Αυγούστου, στο πανηγύρι της οποίας έρχονται πάρα πολλοί επισκέπτες από τη Χίο και την Αθήνα για να θαυμάσουν τον Πυργούσικο χορό, ο οποίος είναι ιδιόμορφος, γρήγορος και ορμητικός, αποτελούμενος από βηματισμούς μικρούς και γρήγορους προς τα εμπρός, προς τα πίσω και προς τα πλάγια. Χορεύεται από τρεις χορευτές, δύο άντρες και μια γυναίκα στη μέση, η οποία κρατιέται «αγκαζέ» από τους δύο καβαλιέρους από τη μια και την άλλη πλευρά.

Τα σπίτια της πλατείας και κάποια άλλα μέσα στο χωριό έχουν εξωτερικά ασβεστώδες επίχρισμα περίεργο, με διάφορα γραμμικά εγχάρακτα σχέδια (ή στολίδια), τα οποία, κατ΄ άλλους μεν είναι ανατολίτικη τεχνοτροπία, κατ΄ άλλους δε Ιταλικής προελεύσεως (STUCCO). Το επίχρισμα αυτό με τα διάφορα σχέδια λέγεται στη γλώσσα του χωριού «ξυστά». Τα ξυστά αρχίζουν πάντα σχεδόν από τα μισά της πόρτας και σε άλλα πάνω από την πόρτα. Τα σχέδια τους αποτελούνται από τετράγωνα, ρόμβους, τρίγωνα, πολλά απ’ αυτά έχουν μπουκέτα σε βάζο, πελαργούς, κλαδιά δέντρων, φύλλα στενόμακρα κλπ.

Τα ξυστά γίνονται κατ’ αρχήν με ένα καλό επίχρισμα, μετά γίνεται ένα δεύτερο επίχρισμα από μαύρη άμμο την οποία φέρνουν από τη θάλασσα το Μαύρο Γιαλό ή Μαύρα Βόλια. Όταν ενωθούν περνούν ένα τρίτο επίχρισμα (ασβέστη) στον οποίο όταν είναι φρέσκος χαράζουν με το διαβήτη και το χάρακα τα σχέδια. Μετά χαράζουν τα σχέδια με το πιρούνι και μένει το άσπρο. Το χαραγμένο παίρνει σκούρο χρώμα και τότε παρουσιάζεται μια παράξενη ποιότητα απαλού ανάγλυφου.