Στέκεται επιβλητικό στην αρχή του χωριού, απέναντι από το κάστρο, σαν φύλακας του «πνεύματος της Αμανής». Το ιστορικό σχολείο της Βολισσού είναι ένας "ζωντανός" θησαυρός για την περιοχή της Αμανής -και το μοναδικό που παραμένει ανοιχτό, σε σύνολο 19 χωριών στη Βόρεια Χίο.
Από το 1928, τα παιδιά της περιοχής αποκτούν τις ρίζες της γνώσης τους, σε αυτό το πέτρινο μοναδικής ομορφιάς κτήριο, που αποτυπώνει τη δύναμη μιας μικρής κοινωνίας, που κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο έργο σε δύσκολους καιρούς, μέσα από τη συνεργασία και την επιμονή των ενεργών πολιτών της.
Οι εικόνες που αντικρίζει κάποιoς στο εσωτερικό του, ακόμα και σήμερα θυμίζουν την αίγλη του παρελθόντος. Η ζεστασιά του ξύλου και η λιτή, αυστηρή αρχιτεκτονική του σχολείου αλλάζει πρόσωπα και προσαρμόζεται στις ανάγκες των κατοίκων της περιοχής εδώ και 90 χρόνια.
Η Βιβή Ποταμούση, μεταπτυχιακή φιλόλογος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ελληνικής Φιλολογικής Εταιρείας Κλασικών Σπουδών, μιλώντας στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, αναφέρθηκε στην ιστορία του σχολείου της Βολισσού και τόνισε την αναγκαιότητα να παραμείνει σε λειτουργία, παρά τα προβλήματα ερημοποίησης και εγκατάλειψης που παρουσιάζει η περιοχή.
“Το σχολείο της Βολισσού πράγματι είναι κομμάτι της ιστορίας της Βόρειας Χίου. Έχουν περάσει από αυτό πολλοί και σημαντικοί εκπαιδευτικοί αλλά και μαθητές που ξεχώρισαν και μας τιμούν με την πορεία και το έργο τους. Έχουν περάσει από τα θρανία του γενιές. Μαθητές που τα δισέγγονά τους είναι τώρα μαθητές. Το καλοκαίρι μετατρέπεται σε χώρο πολιτισμού, αφού η εξαιρετική του αρχιτεκτονική κεντρίζει το μάτι και του πιο αδιάφορου επισκέπτη. Τα τελευταία χρόνια με συνεργασία του δήμου και των πολιτιστικών συλλόγων του χωριού γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, παρουσιάσεις βιβλίων αλλά και work shop ζωγραφικής και μοντέρνων τεχνών σε συνεργασία με φορείς και Πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ακόμα και ο τρόπος που χτίστηκε είναι ιδιαίτερος. Μέχρι την απελευθέρωση της Χίου και την ένωση της με την Ελλάδα το 1912, οι κάτοικοι συγκέντρωναν χρήματα από τις ενορίες του χωριού, 11.640 γρόσια το χρόνο, με τα οποία πλήρωναν τα ενοίκια για τους χώρους που στέγαζαν την εκπαιδευτική δραστηριότητα και τους δασκάλους. Βέβαια οι εύποροι Βολισσιανοί στήριζαν με χορηγίες το εκπαιδευτικό έργο και το ίδιο και η γειτονική Ιερά Μονή Μουνδών. Στη συνέχεια, όταν έγινε αντιληπτό ότι το κράτος δεν υπήρχε περίπτωση να καλύψει την ανάγκη για την ανέγερση κτηρίου και με την πίεση ότι το σχολείο θα γίνει μονοθέσιο λόγω έλλειψης χώρου, αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Άρχισαν να στέλνουν επιστολές και αιτήματα σε επιφανείς Χιώτες του εξωτερικού, πέτυχαν να ενεργοποιήσουν τον Λεωνίδα Καλβοκορέση, βουλευτή τότε του νησιού, τους Βολισσιανούς της Βαλτιμόρης, την Λονδίνειο Επιτροπή, αλλά και τον Βολισσιανό βιομήχανο, Ιωάννη Ζαρταλούδη, που έγινε ο πιο μεγάλος ευεργέτης.
Το σχολείο τελικά χτίστηκε και με συμβολή του υπουργείου Παιδείας, το οποίο με ενέργειες του Μιχάλη Παπαμαύρου, Βολισσιανού παιδαγωγού, έστειλε αρχιτέκτονες και έφτιαξαν το σχέδιο του κτηρίου και 200.000 δραχμές. Ο θεμέλιος λίθος μπήκε το 1924 και με πολλή εθελοντική εργασία, αγωνίες και κόπους ολοκληρώθηκε το 1932. Βέβαια, ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη στέγης που λειτουργούσε στο ισόγειο από το 1928 το Δημοτικό. Η ιστορία της ανέγερσης του σχολείου μας είναι πολύ διδακτική. Αποτελεί απόδειξη για τι μπορεί να πετύχει ένας τόπος με ενεργούς πολίτες, με συνεργασία και κοινό στόχο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο δάσκαλος Γ. Μαδιανός, πρωτεργάτης της προσπάθειας, γράφει σχετικά: «Όλα τα θέματά της η Βολισσός μπορεί να τα λύσει, μόνον να θελήσουν να εργαστούν αγαπημένα όσοι μπορούν».