Το έθιμο του βενετσιάνικου γάμου είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ζακυνθινού καρναβαλιού.
Για τους κατοίκους της Ζακύνθου, αλλά και για κάθε επισκέπτη του νησιού, η εβδομάδα από το piccolo καρναβάλι έως τη μεγάλη παρέλαση της Κυριακής, σημαίνει χορός, χρώματα και ξεφάντωμα.
Όπως κάθε χρόνο, το δρώμενο που εντυπωσιάζει και μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων, είναι ο βενετσιάνικος γάμος στο «Τζάντε» τον 16ο αιώνα. Ένα ατμοσφαιρικό έθιμο, που ταξιδεύει τον θεατή αιώνες πίσω και αναπαριστά τον αρχοντικό και πλούσιο γάμο των Ενετών του 16ου αιώνα, πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην Ζάκυνθο. Το έθιμο του βενετσιάνικου γάμου, που εμπνεύστηκε και πραγματοποίησε το 2005 ο ζωγράφος Αντώνης Μιλάνος, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ζακυνθινού καρναβαλιού και κάθε χρόνο, χιλιάδες επισκέπτες αλλά και Ζακυνθινοί, πλημμυρίζουν την πλατεία Αγ. Μάρκου, ώστε να θαυμάσουν τα ειδικά σκηνικά και τις εκθαμβωτικές ενδυμασίες, των πρωταγωνιστών του δρώμενου. Η επίδειξη χρηματικής δύναμης, εξουσίας, ο εντυπωσιασμός, έκανε αυτόν τον γάμο μοναδικό και λόγω του πλούτου και της χλιδής των κόντηδων και των ευγενών τραβούσε πάνω του τα βλέμματα της τοπικής κοινωνίας.
Σήμερα, ο βενετσιάνικος γάμος, αρχίζει από την πλατεία Αγ. Παύλου και διασχίζοντας τους κεντρικούς δρόμους της πόλης της Ζακύνθου, καταλήγει στην πλατεία Αγ. Μάρκου, όπου εκεί τελείται ο γάμος.
H μεγαλειώδη πομπή του γάμου ανοίγει με τυμπανιστές και σημαιοφόρους. Ακολουθούν οι νεόνυμφοι και οι κοντινοί συγγενείς τους. Η νόνα (γιαγιά) μεταφέρεται μέσα σε λεντίκα (κλειστό φορείο εξαιρετικής τέχνης μέσα στο οποίο μετέφεραν τους ευγενείς), ενώ ακολουθούν τα σεντούκια της νύφης με τα προικιά. Την πομπή πλαισιώνουν οι προσκεκλημένοι, οι οποίοι φορούν ακριβή αντίγραφα στολών του 16ου αιώνα, ενώ κορίτσια κρατούν κάνιστρα με ροδοπέταλα και μπομπονιέρες. Στη συνέχεια ακολουθεί το γαμήλιο γλέντι, με αναγεννησιακούς χορούς και πολλά τοπικά παραδοσιακά εδέσματα όπως είναι τα ζαχαροκούκα (κουφέτα), ορτζάδες (σουμάδα) και πάντολες (παντεσπάνι).
Ακόμα για τους Ζακυνθινούς, καρναβάλι σημαίνει και «ομιλίες», που παίζονται σχεδόν κάθε ημέρα των αποκριών στις πλατείες των χωριών της Ζακύνθου.
Ουσιαστικά, πρόκειται για μικρά, θεατρικά έργα, γραμμένα και ερμηνευμένα από ανθρώπους του κάθε χωριού που αναλαμβάνει να ανεβάσει μία ομιλία. Πηγή έμπνευσης για τους συγγραφείς των «ομιλιών» είναι η καθημερινή ζωή βάζοντας στο σενάριο σάτιρα και έξυπνες ατάκες, πάντα στην ζακυνθινή παραδοσιακή διάλεκτο, σχολιάζουν και σατιρίζουν την πολιτική, τον έρωτα και αναβιώνουν πολλές φορές παλιές ιστορίες των χωριών τους.
