“Όλοι έχουμε παίξει σε δύσκολες στιγμές” εξομολογήθηκε ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης.
Την απώλεια του αδελφού του κλήθηκε πριν χρόνια να διαχειριστεί ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης επί σκηνής και μίλησε για αυτό στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Λοιπόν και τη δημοσιογράφο Νάνσυ Νικολαϊδου.
Πως ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντας την ως λειτούργημα; Προβληματιστήκατε από τέτοιου είδους σκέψεις στα πρώτα σας βήματα;
Όταν αντιληφθεί ότι αυτή η δουλειά είναι μαραθώνιος και ότι πολλές φορές μπορεί αν χρειαστεί να πέσεις και να ξανά σηκωθείς. Όταν αντιληφθεί ότι δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για να γίνουμε πρωταγωνιστές αλλά ότι όλοι είμαστε πολύτιμα μηχανήματα μιας τεράστιας μηχανής που, για να δουλέψει, πρέπει να λειτουργήσουμε όλοι μαζί.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε έναν ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Είχε πει κάποτε ο πολύ αγαπημένος Βασίλης Τσιβιλίκας ότι το θέατρο είναι σαν μια μεγάλη κολυμπήθρα. Μπαίνουμε κάθε βράδυ μέσα σε αυτή και στη συνέχεια βγαίνουμε καθαροί και λυτρωμένοι απ’ όλα. Όλοι έχουμε παίξει σε δύσκολες στιγμές. Αλίμονο, άνθρωποι είμαστε.
Κι εγώ έπαιξα έχοντας μάθει δέκα λεπτά πριν ότι έφυγε ο αδελφός μου! Όμως, πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Θα τιναζόταν μια ολόκληρη παράσταση στον αέρα; Από την άλλη μεριά – αν μπορείς και είσαι σε θέση να παίξεις – γιατί να μην παίξεις; Γιατί για δυο ώρες να μη σταματήσεις τον πόνο;