Επενδύσεις, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα. Τα τελευταία πεντέμισι χρόνια οι τρεις λέξεις βρέθηκαν στα χείλη πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών και κάθε είδους ειδικών. Τελικά όμως η ελληνική οικονομία συνέχισε να βρίσκεται πίσω από χώρες του Τρίτου Κόσμου και να σέρνεται παρασύροντας και τους πολίτες στη φτώχεια και τη μιζέρια.
Αν θέλουμε να βγει η χώρα από την κρίση, να αντιμετωπιστεί η ύφεση, να ξαναδούμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι στην παγκοσμιοποίηση οι επενδύσεις, η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιβίωση, τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης και της προόδου της χώρας και των πολιτών.
Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε πρωθυπουργούς, υπουργούς και άλλους μικρούς ή μεγάλους κυβερνητικούς ταγούς να θύουν στην ανταγωνιστικότητα. Ενώ από λόγια μπουχτίσαμε, έργα δεν είδαμε. Κι αυτά παρότι δεν απαιτούνται γνώσεις της θεωρίας της… σχετικότητας. Διάθεση και θέληση από την κυβέρνηση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και να συγκρουστεί με κατεστημένα και οπισθοδρομικά συμφέροντα απαιτείται.
Οποιος δεν πιστεύει δεν έχει παρά να δει τα οφέλη που αποκόμισαν πολίτες και επιχειρήσεις από τη δημιουργία των ΚΕΠ, την ηλεκτρονική υποβολή των δηλώσεων του Ε1 και του ΦΠΑ. Και τότε θα αγανακτήσει και θα αναρωτηθεί:
– Μα τόσο δύσκολο είναι να ηλεκτρονικοποιηθούν όλες οι υπηρεσίες του Δημοσίου;
– Τόσο δύσκολο είναι να απλοποιηθεί η φορολογική νομοθεσία;
– Τόσο δύσκολο είναι να θεσπιστούν σταθεροί κανόνες λειτουργίας της οικονομίας;
– Τόσο δύσκολο είναι να καταργηθεί η πολυνομία, ο πληθωρισμός υπογραφών, η χαρτούρα, τα πιστοποιητικά και τα υπόλοιπα γραφειοκρατικά απολιθώματα;
Είναι δύσκολη μεν αλλά όρος επιβίωσης για τους πολίτες και τη χώρα η πάταξη της διαφθοράς και επομένως να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό. Να σταλούν σαφή μηνύματα αποφασιστικότητας. Είναι δύσκολη μεν αλλά εφικτή η ταχεία απόδοση της διακαιοσύνης, αρκεί να υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση.
Απαιτούνται πολλά; Δεν νομίζω. Τα προφανή για μία πολιτεία που σέβεται τον πολίτη και την επιχειρηματικότητα.
Ασφαλώς και υπάρχουν δυσκολίες. Υπάρχουν μεγάλα εμπόδια, συντηρητικές αντιλήψεις και παγιωμένα συμφέροντα. Οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Ομως, δεν είναι ανυπέρβλητα.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν και είναι η ανυπαρξία ισχυρής πολιτικής βούλησης για την πραγματική μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ακόμα συγκροτημένο και ολοκληρωμένο σχέδιο το οποίο θέτει στόχους, θεσπίζει όρους και προϋποθέσεις, προτείνει και υλοποιεί συγκεκριμένα έργα σε καθορισμένες χρονικές περιόδους.
Όμως αυτό πρέπει να σταματήσει. Ολα να αλλάξουν και η νέα κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο. Οι ελπίδες που γεννιούνται από τον λόγο και τις διακηρύξεις να πάρουν σάρκα και οστά. Πολλά ζητάμε; Οχι. Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά.