Ο β’ βαλκανικός πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει και η Ελλάδα νικούσε. Η Βουλή συνεδριάζει για τον κηρύξει επίσημα, όμως η αντιπολίτευση ζητά την παραπομπή του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου σε ειδικό δικαστήριο για προδοσία. Τρελά πράγματα που μοιάζουν δραματικά μ’ αυτά που ζούμε σήμερα.
Επειδή συχνά κατηγορούμε τους πολιτικούς των ημερών μας πως το παρακάνουν -είτε στην κυβέρνηση βρίσκονται, είτε στην αντιπολίτευση- κατηγορώντας τους πολιτικούς τους ως κλέφτες και προδότες για να πάρουν λίγους ψήφους, σας ενημερώνω ότι αυτό δεν είναι ίδιον των ημερών μας. Από γενέσεως του ελληνικού κράτους, η ίδια ακριβώς κατάσταση επικρατούσε. Όλες οι αντιπολιτεύσεις κατηγορούσαν τις κυβερνήσεις για όσα έκαναν ή παρέλειπαν και όλες οι κυβερνήσεις κατηγορούσαν τις προηγούμενες για όσα τους παρέδωσαν. Όλα αυτά πάντα κατέληγαν σε απειλές εναντίον πρώην ή νυν πρωθυπουργών και υπουργών ότι θα τους στείλουν στη φυλακή.
Μια τέτοιου είδους συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, έγινε στις 21 Ιουνίου 1913, πέντε μέρες μετά την έναρξη των εχθροπραξιών με τους Βουλγάρους. Ο β’ βαλκανικός πόλεμος είχε ξεκινήσει χωρίς να κηρυχθεί επίσημα, απλώς οι Βούλγαροι επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στις ελληνικές και σερβικές μονάδες. Οι Σέρβοι υποχώρησαν στην αρχή, αντιθέτως οι ελληνικές μονάδες ξεκαθάρισαν αμέσως την Θεσσαλονίκη και έκαναν αντεπίθεση από την πρώτη κιόλας μέρα. Όταν συνεδρίασε η ελληνική Βουλή για να κάνει την επίσημη κήρυξη του πολέμου και να επιβεβαιώσει πανηγυρικά την εθνική ομοψυχία, ήδη οι ελληνικές μονάδες είχαν σαρώσει τους Βούλγαρους στη φοβερή μάχη του Κιλκίς-Λαχανά.
Κι όμως σε κείνη τη συνεδρίαση ακούστηκαν φοβερά πράγματα. Ο πρωθυπουργός Βενιζέλος ανέγνωσε το διάγγελμα του Βασιλιά Κωνσταντίνου και της κυβέρνησης προς τον ελληνικό λαό και μετά το λόγο πήραν οι αρχηγοί των κομμάτων και οι βουλευτές. Ως γνωστόν, οι κινήσεις του Βενιζέλου πριν τους βαλκανικούς πολέμους ήταν αριστοτεχνικές. Συμμάχησε κατ’ αρχήν με τη Σερβία, τη Βουλγαρία και το Μαυροβούνιο για να επιτεθούν όλοι μαζί στην Τουρκία, και μετά συμμάχησε με τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και τη Ρουμανία για να καταβάλλουν τους Βούλγαρους που ήθελαν τη μεγάλη Βουλγαρία. Όλα τούτα μαζί με την άψογη πολεμική προετοιμασία της χώρας διπλασίασαν την Ελλάδα μέσα σε δυο χρόνια.
Κι όμως ο Δημήτριος Γούναρης, αρχηγός αντιπολιτευομένου κόμματος κατηγόρησε από του βήματος τον Βενιζέλο ότι αντιμετώπιζε με φόβο και επιείκεια τους Βούλγαρους από την έναρξη του πρώτου πολέμου και ότι αυτό κάποτε πρέπει να το πληρώσει. Ο πιο καταπληκτικός ήταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Δημήτριος Ράλλης, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι ο ελληνικός λαός εμπιστευόταν σ’ αυτό τον πόλεμο μόνο τον βασιλιά Κωνσταντίνο και όχι τον πρωθυπουργό Βενιζέλο ο οποίος ήταν επικίνδυνος για τον τόπο.
Ήταν τέτοιο το μένος του Ράλλη εναντίον του Βενιζέλου που τον κατηγόρησε για προδοσία, επειδή λέει στον πρώτο βαλκανικό πόλεμο δεν κατέλαβε τη Θράκη. Ως γνωστόν, με τη θυελλώδη προέλαση του ελληνικού στρατού είχαμε καταφέρει για λίγες ώρες να μπούμε πρώτοι στη Θεσσαλονίκη, προλαβαίνοντας τους Βούλγαρους που είχαν διαλύσει τους Τούρκους κι είχαν καταλάβει όλα τα βόρεια παράλια του Αιγαίου φθάνοντας έξω απ’ την Κωνσταντινούπολη.
Παρά ταύτα, ο Ράλλης κατηγόρησε τον Βενιζέλο ότι επίτηδες δεν κατέλαβε τη Θράκη και ζήτησε την παραπομπή του σε ειδικό δικαστήριο. Ο Ράλλης είχε ήδη χρηματίσει τέσσερις φορές πρωθυπουργός της χώρας δίχως να καταφέρει να καθαρίσει ούτε την Πάρνηθα από τους λήσταρχους, όμως τη Θράκη την είχε στο τσεπάκι.
Εκπληκτικός επίσης ήταν ο αρχηγός του κόμματος των προοδευτικών Νικόλαος Δημητρακόπουλος, που κατηγόρησε τον Βενιζέλο για περιφρόνηση της Βουλής και κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όπως είπε από του βήματος, ο πρωθυπουργός πριν μπει στον πόλεμο με τη Βουλγαρία, έπρεπε να διαπραγματευτεί με τους πολιτικούς αρχηγούς και τους ανεξάρτητους βουλευτές, διαφορετικά παίρνοντας μόνος του τέτοιες σοβαρές αποφάσεις, λειτουργούσε δικτατορικά. Μ’ αυτά και με τ’ άλλα, η συνεδρίαση της πρώτης μέρας ενός εθνικού πολέμου μεταβλήθηκε σε κατηγορώ εναντίον ενός πρωθυπουργού που ήδη τον κέρδιζε, οπότε ο Βενιζέλος σε έξαλλη κατάσταση ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης την οποία βεβαίως πήρε τρεις μέρες αργότερα. Μη μου πείτε ότι δεν είναι ακριβώς σαν τις μέρες μας.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.