Μια ιστορία παρασκηνίου που δείχνει την καταστροφική επιρροή που έχουν οι κάθε λογής μάντεις πάνω σε πολιτικούς άνδρες που κρατούν την τύχη των χωρών και των κομμάτων στα χέρια τους. Πως μια καφετζού παγίδευσε τον Πλαστήρα (μετά από αμερικάνικη εξαγορά) και τον έστειλε στην ήττα από τον Παπάγο.
Είναι παγκοίνως γνωστό ότι ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν πολιτικοί άνδρες που εμπιστεύονται περισσότερο τους αστρολόγους, τους πνευματιστές, τους θαυματοποιούς και τα μέντιουμ, παρά την κοινή λογική για να καθορίσουν την πορεία τους ή για να πάρουν κάποια σημαντική απόφαση.
Η παγκόσμια ιστορία βρίθει από τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που απέκτησαν τεράστιο κύρος και δύναμη, όμως παρέμειναν εξαρτημένοι από κάθε λογής κομπογιαννίτες και απατεώνες, που δήθεν είχαν τη δυνατότητα να τους αποκαλύψουν τους οιωνούς και να τους προαναγγείλουν τα μελλούμενα.
Πασίγνωστη είναι η φημολογία για την πίστη του Χίτλερ στους αστρολόγους τους οποίους ρωτούσε κάθε φορά που σχεδίαζε να μετακινήσει τις μεραρχίες του. Ιστορικά επιβεβαιωμένη είναι και η καταστροφική εξάρτηση του τσάρου Νικόλαου της Ρωσίας από τον Ρασπούτιν, ο οποίος τελικά έκανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στο τσαρικό καθεστώς απ’ όσο όλες μαζί οι πολιτικές του αποφάσεις.
Στην ελληνική ιστορία δεν έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα, όμως ο Σπύρος Μαρκεζίνης στην «Πολιτική ιστορία της Ελλάδας» αναφέρει ένα τέτοιο εκπληκτικό περιστατικό για το 1952 που είχε πρωταγωνιστή τον τότε πρωθυπουργό Πλαστήρα. Άλλη πηγή δεν υπάρχει, αλλά ο Μαρκεζίνης έζησε από πρωταγωνιστική θέση εκείνες τις εξελίξεις και η μαρτυρία του διατηρεί την αξία της. Αν πάντως υπάρχει κάτι που εμμέσως συναινεί στην διήγηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, είναι η γνωστή αφέλεια που είχε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας Νικόλαος Πλαστήρας.
Αν και εξαιρετικά σκληρός στρατιωτικός, όλοι ήξεραν ότι ήταν δεισιδαίμων, όχι ιδιαίτερα μορφωμένος και μάλλον ευκολόπιστος στις διαπροσωπικές σχέσεις του. Με δυο λόγια ήταν το ιδανικό θύμα για καλοστημένες κομπίνες που είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά.
Το 1952 λοιπόν, ο γέρος στρατηγός Πλαστήρας, ήρωας της Μικρασιατικής καταστροφής, ήταν πρωθυπουργός κεντρώας μετεμφυλιακής κυβέρνησης συνεργασίας που προσπαθούσε να κάνει τις πρώτες προσπάθειες εθνικής συμφιλίωσης. Ο Παπάγος είχε δημιουργήσει τον Εθνικό Συναγερμό και με την απροκάλυπτη βοήθεια των Ανακτόρων και των Αμερικανών προσπαθούσε να κυριαρχήσει με την πιο σκληρή εκδοχή της μετεμφυλιακής Δεξιάς.
Ο Παπάγος ζητούσε εκλογές με πλειοψηφικό. Οι εταίροι του Πλαστήρα, πρότειναν απλή αναλογική, ο γέρο πρωθυπουργός ήταν αναποφάσιστος. Κατά τον Μαρκεζίνη λοιπόν, ο δαιμόνιος Αμερικανός πρέσβης Πιουριφόι που ουσιαστικά κυβερνούσε από τα παρασκήνια τη χώρα, γνωρίζοντας από φήμες ή από παρακολούθηση μια προσωπική αδυναμία του Πλαστήρα, την εκμεταλλεύτηκε με τρόπο σατανικό.
Ήξερε ότι ο πρωθυπουργός εμπιστευόταν τυφλά μια γριά καφετζού την οποία και συμβουλευόταν όταν έπρεπε να λάβει κάποια σοβαρή απόφαση. Ο Αμερικανός λοιπόν έστειλε κάποιους ανθρώπους του, την έπιασαν και -είτε με εξαγορά είτε με εκφοβισμό- την έβαλαν να πείσει τον Πλαστήρα ότι η ενισχυμένη αναλογική τον συμφέρει και ότι μ’ αυτήν θα διαλύσει τον Παπάγο.
Ο Μαρκεζίνης υποστηρίζει ότι του τηλεφώνησε προσωπικά ο Πιουριφόι και του έδωσε εντολή να πει στον Παπάγο να προκαλέσει για το ζήτημα αυτό τον Πλαστήρα στη Βουλή. Ο Μαρκεζίνης (όπως γράφει) είχε αμφιβολίες και τόνισε στον Αμερικανό ότι μια τέτοια πρόκληση από τον άπειρο στα κοινοβουλευτικά Παπάγο, θα μπορούσε να αποβεί ολέθρια. Όμως ο Πιουριφόι ήταν τόσο σίγουρος για τη δουλειά της καφετζούς, που δεν του άφησε περιθώρια.
Πράγματι ο Παπάγος προκάλεσε τον Πλαστήρα στη Βουλή ως στρατιωτικοί που ήταν, να μονομαχήσουν στις κάλπες με ενισχυμένη αναλογική, ώστε ο ένας από τους δυο να αναδειχθεί απόλυτος νικητής. Κι ενώ όλοι περίμεναν τον Πλαστήρα να επαναλάβει τις θέσεις της κυβέρνησης του περί απλής αναλογικής ή έστω να μην δεσμευτεί μέχρι ν’ αποφασίσει, τον άκουσαν ξαφνικά να απαντά μονολεκτικά «δέχομαι».
Ανεξάρτητα αν ήταν αποτέλεσμα πρωθυπουργικής παγίδευσης μέσω μιας πληρωμένης καφετζούς ή αν επρόκειτο για λανθασμένο πολιτικό υπολογισμό, αυτό το «δέχομαι» του Πλαστήρα αποδείχτηκε καταστροφικό. Στις εκλογές που ακολούθησαν με πλειοψηφικό, ο Παπάγος πήρε τις 240 από τις 300 έδρες της Βουλής, ενώ ο Πλαστήρας δεν κατάφερε ούτε να εκλεγεί ο ίδιος βουλευτής.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.