Ήταν 17 Ιουλίου του 1994 όταν τα βλέμματα του ποδοσφαιρικού πλανήτη ήταν στραμμένα στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια. Είχαν “πέσει” πάνω στον Ρομπέρτο Μπάτζιο, αμέσως μετά το χαμένο του πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ μεταξύ της Βραζιλίας με την Ιταλία. Ο θρύλος της “σκουάντρα ατζούρα” θυμάται και στέλνει το ιδανικό μήνυμα, σε όσους περνάνε δύσκολες στιγμές.
30 χρόνια μετά το χαμένο του πέναλτι -στη σχετική διαδικασία- στον τελικό του Μουντιάλ των ΗΠΑ, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ποστάρει και στέλνει ένα μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες.
“Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη. Αν ήταν, δεν θα αναπτυσσόμασταν ούτε θα προοδεύαμε ως άνθρωποι. Αν πετύχουμε κάτι, μας ζηλεύουν συχνά, αν αποτύχουμε σε κάτι, μας γελοιοποιούν και μας επιτίθενται. Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι έτσι.
Απροσδόκητος πόνος και ταλαιπωρία μπορεί να βρεθούν στο μονοπάτι του καθενός. Αλλά ακριβώς όταν αντιμετωπίζετε αυτές τις δοκιμασίες δεν πρέπει να αφήσετε τον εαυτό σας να νικηθεί. Ποτέ μην τα παρατάτε.
Μην υποχωρείτε ποτέ”, έγραψε σε ανάρτησή του ο 57χρονος πλέον Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν τότε 27 ετών, είχε καταφέρει να “μαγέψει” τους πάντες με όσα είχε κάνει στο τουρνουά, αλλά το πέναλτι αυτό (το τελευταίο της διαδικασίας) έδωσε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας στην Βραζιλία, με τον ίδιο να μένει ακίνητος και με σκυμμένο το κεφάλι.
Ο “Μικρός Βούδας” είχε δηλώσει μετά από χρόνια για το χαμένο πέναλτι στον τελικό του “Rose Bowl”: “Ως μικρό παιδί είχα ένα όνειρο ότι θα έπαιζα σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη Βραζιλία. Είμαι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που είναι τυχεροί που έζησαν το όνειρό τους. Υπέφερα, έκλαψα και φοβήθηκα αλλά αυτή η μέρα ήρθε.
Φανταστείτε αυτή την εκπληκτική σκηνή όπου το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα. Είμαι στο Παγκόσμιο Κύπελλο, σε κάθε παιχνίδι η Ιταλία προχωράει περισσότερο. Από τη φάση των νοκ-άουτ αγώνων και έπειτα δεν σταμάτησα να σκοράρω.
Κάθε φορά που πετύχαινα ένα γκολ σκεφτόμουν τι γινόταν στα σπίτια των Ιταλών που έβλεπαν τα ματς. Τότε πηγαίνουμε στα πέναλτι στον τελικό και χάνω το πέναλτι. Αισθανόμουν ότι πέθαινα μέσα μου και την ίδια στιγμή σκέφτηκα την αντίδρασή που θα είχαν οι συμπατριώτες μου.
Είναι κάτι πολύ δύσκολο και μέχρι τώρα δεν έχω αποδεχτεί αυτό που έχει συμβεί. Ήμουν εγώ που έστειλα το χαρούμενο τέλος στο όνειρό μου στις εξέδρες, ένα όνειρο που την ίδια στιγμή το είχαν όλοι οι Ιταλοί. Ακόμα με στοιχειώνει αυτή η φάση”.