Ήταν ένας διαφορετικός αγώνας. Δεν είχε ρεκόρ, ούτε μετάλλια νίκης. Είχε όμως ένα κεράκι στον τερματισμό, στο σημείο «μηδέν», με τους εκατοντάδες δρομείς να στέκονται βουβοί μπροστά στους γονείς και στους άλλους συγγενείς.
Βλέμματα αδειανά, πόνος που «τρυπά» την καρδιά!
Τι κινητοποίησε σχεδόν χίλιους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, από πολλές γωνιές της Ελλάδας, να συμμετάσχουν σε αυτόν τον αγώνα μνήμης για τα 57 θύματα της τραγωδίας των Τεμπών;
Δίπλα μου έτρεχε, κάποια στιγμή, ένα νεαρό παιδί, 20-22 χρόνων, από το Ναύπλιο, στη διαδρομή των 30 χλμ. Φανερά ταλαιπωρημένος, με θέληση όμως να τερματίσει.
– «Ήρθες από τόσο μακριά. Μπράβο! Γιατί είσαι εδώ;» ρώτησα
– «Γιατί αυτά τα παιδιά, είναι εμείς!» απάντησε αβίαστα.
– «Μαζί σας ως το τέλος» είπε ένα άλλο 20χρονο αγόρι στον πατέρα παιδιών που δεν γύρισαν στο σπίτι τους εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Αυτό ήταν το μήνυμα όσων βρέθηκαν χθες στα Τέμπη, στον αγώνα μνήμης για τα θύματα αυτής της ανείπωτης τραγωδίας, εκ των οποίων τα περισσότερα ήταν παιδιά. Να πουν στους γονείς, στα αδέρφια, στους φίλους όσων χάθηκαν, πόσο πολύ νιώθουν την ανάγκη τους για ΔΙΚΑΙΩΣΗ, πόσο βαθιά τους έχει αγγίξει ο πόνος τους και ότι ενώνουν τη φωνή τους μαζί τους.
Καμία κομματική ταυτότητα, μη βιαστεί κανείς να δώσει κομματικό χρώμα σε όλο αυτό που συνέβη χθες στα Τέμπη. Ένας, μόνο ένας δρομέας, φώναξε μετά το μνημόσυνο στο χώρο, «όχι άλλη συγκάλυψη», αλλά κανείς δεν τον ακολούθησε, ούτε χειροκρότησε. «Έσβησαν» τα λόγια του, μέσα σε αυτό το περιβάλλον πραγματικής θλίψης.
Τι σημαίνει όμως ΔΙΚΑΙΩΣΗ;
Δικαίωση σημαίνει προφανώς ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Να φτάσουν στον φυσικό δικαστή, και να κριθούν από αυτή, κυβερνητικοί παράγοντες και αξιωματούχοι, για τις όποιες πράξεις ή παραλείψεις τους προσάπτονται. Σε ένα ιδανικό κράτος, ο επαίσχυντος νόμος περί ευθύνης υπουργών, είτε δεν θα υπήρχε, ή τουλάχιστον σε θέματα που σχετίζονται με την ανθρώπινη ζωή θα ήταν πιο αυστηρός.
(Υπενθυμίζεται ότι ο εκτελεστικός νόμος «Περί ευθύνης υπουργών» (νόμος 3126/2003) υπερψηφίστηκε όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ τότε, και τη Ν.Δ. αλλά και από τους βουλευτές και του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ).
Δικαιοσύνη σημαίνει και αλλαγή του τρόπου επιλογής της ηγεσίας της, μια βαθιά σύγκρουση με κατεστημένες πρακτικές και αντιλήψεις, με στόχο την ενίσχυση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους λειτουργούς της.
Δικαιοσύνη δε σημαίνει όμως μόνο δίκη και καταδίκη… Σημαίνει και αξιοκρατία, τέλος στο ρουσφέτι, τέλος στους διορισμούς σε θέσεις ευθύνης ανθρώπων που δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα (βλέπε π.χ.: σταθμάρχη). Σημαίνει αξιολόγηση, συνεχή, σοβαρή, με επιπτώσεις για όποιον / όποια κρίνεται ανεπαρκής στην εκτέλεση των καθηκόντων του.
Δικαιοσύνη και δικαίωση σημαίνει επίσης, η υπεύθυνη πολιτεία να μεριμνήσει ώστε αυτό που έγινε στα Τέμπη δεν θα ξανασυμβεί.
Μια υπεύθυνη πολιτεία πρέπει να τα διασφαλίσει όλα αυτά, και ένας υπεύθυνος πολιτικός κόσμος, πρέπει να «βάλει πλάτη» και να μείνει μακριά από κάθε προσπάθεια καπηλείας μίας τραγωδίας για πολιτικά οφέλη.
Υ.Γ. Και μία τελευταία σκέψη… Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν, δυστυχώς, να μην έχουν προλάβει να θρηνήσουν… Ο καθημερινός αγώνας για την αλήθεια που κάνουν δύο χρόνια τώρα, δεν τους έχει αφήσει χώρο για την απαραίτητη διαδικασία του πένθους.
Ένα άγγιγμα, μια λέξη από τους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί δίπλα τους, στους «τάφους» των παιδιών τους, «φώτιζε» την ψυχή τους.
Όμως στο τέλος της ημέρας, μένουν και πάλι μόνοι, με ένα τεράστιο «γιατί».
#μόνο_σεβασμός_για_τους_συγγενείς!!!
