Ο Τζορτζ Μπάλντοκ πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 31 ετών στο σπίτι του στη Γλυφάδα και βύθισε στο πένθος τον Παναθηναϊκό και την Εθνική Ελλάδας, με τους συμπαίκτες του στους “πράσινους”, Έρικ Πάλμερ Μπράουν και Χόρντουρ Μάγκνουσον να συγκλονίζουν με τα λόγια τους για το θάνατό του.
Πάλμερ Μπράουν και Μάγκνουσον μίλησαν στο «Athletic» για το θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ, περιγράφοντας τις τραγικές στιγμές που έζησαν τις τελευταίες ημέρες με τον συμπαίκτη τους στον Παναθηναϊκό. Το βρετανικό Μέσο έκανε αφιέρωμα στον αδικοχαμένο διεθνή μπακ, με τις μαρτυρίες των δύο ποδοσφαιριστών να… ραγίζουν καρδιές.
Οι δηλώσεις του Πάλμερ Μπράουν
«Νιώθω ακόμα την παρουσία του. Νιώθω ότι με παρακολουθεί. Το ντουλαπάκι του στα αποδυτήρια ήταν δίπλα από το δικό μου. Ακόμα είναι. Αλλά δεν είναι αυτός εδώ. Την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας στην Αυστρία, ήρθε και έκατσε δίπλα μου στο τραπέζι και ένιωσα την αγγλική του ενέργεια. Ήμουν και εγώ στην Αγγλία στο παρελθόν και ήξερα ότι θα ταιριάζαμε. Ο ίδιος έκανε τα πάντα πιο εύκολα για τη μεταξύ μας σχέση. Ήταν ένα ανοιχτό βιβλίο, ειλικρινής με τους πάντες. Είχε την ικανότητα να τους ενώσει όλους. Μπορούσε να κάνει τους πάντες να νιώσουν άνετα και αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που όλοι τον αγαπούσαν».
Για την ημέρα του θανάτου του Μπάλντοκ: «Ήταν τα γενέθλια του γιού του. Είχαμε πάντα ένα δικό μας αστείο για τον “πατέρα της χρονιάς”. Εγώ δεν έχω παιδιά ωστόσο εκείνοι (σ.σ. Μπάλντοκ και Γερεμέγεφ) έχουν. Του είπαμε “Συγχαρητήρια είσαι ο πατέρας της χρονιάς” και γελάσαμε. “Ναι, πατέρας της χρονιάς αλλά αυτό είναι σκ@τ@ επειδή δεν είμαι εκεί”. Τότε μας είπε ότι την επόμενη μέρα θα πετούσε για Αγγλία μετά την προπόνηση. Αυτή είναι η τελευταία μου ανάμνηση από εκείνον.
Το βράδυ έλαβα κλήση από τον Μάγκνουσον και με ρώτησε αν έχω τον αριθμό της συντρόφου του Μπάλντοκ. Τον ρώτησα γιατί και μου εξήγησε. “Δεν γίνεται, τι λες; Τι εννοείς ότι πνίγηκε; Τι λες” του απάντησα.
Ήταν μια από τις πιο σκοτεινές μέρες της ζωής μου που πήγα εκεί και έβλεπα τους πάντες. Δεν υπήρχαν λόγια που θα μπορούσαν να ειπωθούν που θα έκαναν κάποιον να νιώσει διαφορετικά».
Για την επιστροφή στο ποδόσφαιρο μετά το θάνατο του συμπαίκτη του: «Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση γιατί έχουν περάσει δύο μέρες προπόνησης από τότε και δεν αισθάνομαι πουθενά το ίδιο. Προφανώς, ο καθένας θρηνεί και θρηνεί με τον δικό του τρόπο και, στην πραγματικότητα, το ποδόσφαιρο συνεχίζεται.
Αλλά δεν μου φαίνεται σωστό, τουλάχιστον για μένα. Ξέρω τους συμπαίκτες μου και θα βάλω τα δυνατά μου για να πάω μπροστά. Αλλά, για μένα, δεν βλέπω τον εαυτό μου να προχωράω και να παίζω ξανά ποδόσφαιρο ευτυχισμένος. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά έτσι».
Ο Πάλμερ-Μπράουν παραδέχθηκε επίσης ότι δυσκολεύεται να κοιμηθεί τη νύχτα, όταν «οι σκέψεις του τρέχουν», ενώ υποστήριξε ότι συνεχίζει να σκέφτεται και την αρραβωνιαστικιά του Μπάλντοκ. «Δεν έχω βρει ούτε τις λέξεις για να την προσεγγίσω», τόνισε. «Ξέρω ότι πρέπει να πω κάτι. Απλώς δεν ξέρω τι να πω».
Οι δηλώσεις του Μάγκνουσον
«Όταν γυρίσαμε από την Αυστρία, πήγαμε μαζί σε ένα γνωστό μαγαζί με τον Τζορτζ για να αγοράσει πράγματα για το σπίτι ώστε να νιώσουν άνετα η σύζυγος του και το παιδί του. Ξέρω ότι ο Τζορτζ θα έκανε το ίδιο για εμένα. Ήταν από τους τύπους που πήγαιναν για ύπνο νωρίς και ξυπνούσαν νωρίς. Είχε τρομερή ενέργεια. Με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο και μου έλεγε “Μάγκα καλημέρα, θες να έρθεις να φάμε;” και του απαντούσα “Τζόρτζι, άσε με λίγο ακόμα να κοιμηθώ και θα έρθω!”».
Για την παρουσία του έξω από το σπίτι του Μπάλτνοκ: «Πήγα εκεί για να προσπαθήσω να βοηθήσω γιατί δεν πίστευα ότι ο Τζορτζ ήταν νεκρός. Σκέφτηκα ότι αυτές οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης θα μπορούσαν ακόμα να τον βοηθήσουν και να τον αναζωογονήσουν. Αλλά όταν είδα 20 αστυνομικούς με μοτοσικλέτες έξω από το σπίτι του, καθώς και το ασθενοφόρο, τα μέλη του προσωπικού από το κλαμπ και την αστυνομία να μπαίνουν μέσα, τότε συνειδητοποίησα: «Γ@μ@τ@. Έφυγε».
Για την επόμενη ημέρα στο Κορωπί: «Θυμάμαι τον Παπαδημητρίου να λέει «Καλημέρα. Όπως γνωρίζετε, ο Τζορτζ Μπάλντοκ δεν είναι πια μαζί μας…» και αυτά είναι τα τελευταία λόγια που άκουσα από αυτόν.
Ένιωσα σαν να υπήρχε μια πέτρα στο λαιμό μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου. Σηκώθηκα από τη θέση μου και απλώς πήγαινα όλο και πιο μακριά, δίπλα στον τοίχο, στο πίσω μέρος του δωματίου, γιατί εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα από όσα επρόκειτο να πει για τον Γιώργο. Είχα πάει εκεί το προηγούμενο βράδυ και… ήξερα περισσότερα από πολλούς άλλους παίκτες».
Μερικές στιγμές είναι πιο δύσκολες από άλλες και φέρνουν την απογοητευτική πραγματικότητα αυτού που έχει συμβεί. «Ο Τζορτζ καθόταν ανάμεσα σε εμένα και τον Έρικ στα αποδυτήρια.
Μπήκα για θεραπεία την επόμενη μέρα μετά τη συνάντηση με τους παίκτες και στις 10 το πρωί είδα το όνομά του πάνω από το ντουλάπι του, όλα του τα πράγματα – τα παπούτσια του και οι σαγιονάρες του – ήταν ακόμα εκεί δίπλα μου. Στη συνέχεια, στις 12 η ώρα, δεν είδα τίποτα. Όλα είχαν φύγει»
Για την επιστροφή του στη δράση: «Δεν έχω παίξει ούτε ένα λεπτό αυτή τη σεζόν (λόγω τραυματισμού) αλλά θέλω πολύ να παίξω το επόμενο παιχνίδι, μόνο για τον Τζορτζ. Είμαι έτοιμος για αυτό. Θέλω να δείξω στον Τζορτζ ότι το κάναμε γι’ αυτόν, και όχι μόνο ένα παιχνίδι, αλλά για το υπόλοιπο της σεζόν και για τα επόμενα χρόνια».