Το αδιέξοδο, γράφει η εφημερίδα, έχει να κάνει με το πακέτο μέτρων δημοσιονομικής περιστολής που θα μπορούσε να έρθει σε 5 % του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στην Ελλάδα.
Το παράδοξο είναι ότι δεν μπορεί να βρεί κανείς έναν πολιτικό ή έναν οικονομολόγο που να πει ότι αυτό που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα είναι και άλλα μέτρα σκληρής λιτότητας. Όμως οι διαφορές ανάμεσα στους δανειστές της Ελλάδας (ΕΕ και ΔΝΤ) εμποδίζουν να παρουσιαστεί μια σωστή εκτίμηση για το πως η Ελλάδα θα σταθεί ξανά στα πόδια της.
Η WSJ θυμίζει: «Τον Μάιο του 2010 ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας ήταν αναπόφευκτο. Η Ελλάδα είχε χάσει τον έλεγχο των οικονομικών της. Κανένας δανειστής δεν ήταν πρόθυμος να βάλει το χέρι στην τσέπη. Το έλλειμμα της χώρας ήταν πάνω από το 10% του ΑΕΠ της. Τα πέντε χρόνια που ακολούθησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις επέβαλλαν περικοπές δαπανών και αυξήσεις φορων συνολικού ύψους 32,3% του ΑΕΠ ποσοστό που δεν έχει εφαρμοστεί στο παρελθόν σε καμία άλλη χώρα στα χρόνια της κρίσης. Το 2015 εμφανίστηκε μικρό πρωτογενές πλεόνασμα 0,7%. Όμως για να αντισταθμιστούν οι επιπτώσεις της κατάρρευσης της οικονομίας στην Ελλάδα χρειάζονταν τα 2/3 της δημοσιονομικής προσπάθειας. Το ΔΝΤ ομολόγησε το 2013 ότι υποτίμησε τις επιπτώσεις της σκληρής λιτότητας στην οικονομία».
Και καταλήγει: «Με το ΑΕΠ συρρικνωμένο, το βάρος του χρέους στην Ελλάδα αυξήθηκε, διατηρώντας τη χώρα μακριά από την ανάκτηση της φερεγγυότητας. Πέρυσι, η κοινωνία έφτασε στα όριά της και εξέλεξε στην κυβέρνηση τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος όμως απέτυχε να πείσει την Γερμανία και την υπόλοιπη ευρωζώνη να χαλαρώσουν τους όρους διάσωσης.
Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συναντώνται εκτάκτως την Δευτέρα για να συζητήσουν το πρόβλημα. Ελάχιστοι περιμένουν λύση. Η οποία όμως πρέπει να βρεθεί το αργότερο έως τον Ιούλιο όταν η Ελλάδα θα πρέπει να βρεί χρήματα να πληρώσει ομόλογα αλλιώς απειλείται με χρεοκοπία».
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163