Στις 16 Οκτωβρίου 2010 στην Ναϊρόμπι της Κένυας εγκρίθηκε απο την UNESCO η Μεσογειακή Διατροφή ως μέρος της αύλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας.
Η πρόταση υποβλήθηκε απο την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα και το Μαρόκο. Σύμφωνα με τον κανονισμό καθε χώρα επρεπε να προτείνει μια αντιπροσωπευτική πόλη του Μεσογειακού Διατροφικού Πολιτισμού.
Ετσι η Ιταλία πρότεινε το Σιλέντο, η Ισπανία την Σόρια, η Ελλάδα την Κορώνη και το Μαρόκο το Σεφσαουεν. Επίσης καθε χώρα έπρεπε να προτείνει ενα αντιπροσωπευτικό πιάτο.
Ετσι η Ιταλία πρότεινε το σπαγγέτι καπρέζε, η Ισπανία την παέλια, η Ελλάδα την ελληνική σαλάτα, και το Μαρόκο τα μαροκινά τατζίν.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην απόφαση της UNESCO «παρα τις διατροφικές διαφοροποιήσεις και τις πολιτιστικές συνήθειες που τις συνοδεύουν απο χώρα σε χώρα τα προίόντα που διαμορφώνουν γιορτές και κύκλους κοινωνικής ζωής ειναι παρόμοια, το ελαιόλαδο, το σιτάρι και το κρασί ειναι η χρυσή τριλογία για ολη την Μεσόγειο.
Τα εξι βασικά στοιχεία στα οποία στηρίχθηκε η πρόταση ηταν:
_φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά και ενδυναμώνει τις κοινωνικές σχέσεις.
_συμβάλλει στην βιώσιμη διαχείρηση της υπαίθρου και των φυσικών πόρων και στην διατήρηση παραδοσιακών πρακτικών καλλιεργειών κτηνοτροφίας και αλιείας.
_συμβάλλει στην καλή σωματική και ψυχική υγεία οπως επίσης και στην δημιουργηκότητα.
_αποτελεί στοιχείο διαπολιτιστικής και διαγενεακής ανταλλαγής.
_βρίσκεται στο κέντρο σημαντικών κοινωνικών εκδηλώσεων οπως πανηγύρια,γιορτές κλπ.
_ειναι διαρκώς παρούσα στην προφορική παράδοση σε τραγούδια,χορούς,ιστορίεςκαι κουβέντες έπειτα απο ενα γεύμα.
Η Ελλάδα πρέπει να προβάλλει τον Διατροφικό Πολιτισμό της για να αναδείξη την ελληνική διατροφή ως σύμβολο υγείας, ευζωίας και μακροζωίας και πρότυπο υγιεινής διατροφής ιδιαίτερα των νέων.
Ασφαλώς οταν λέμε ελληνική διατροφή εννοούμαι προϊοντα της ελληνικής γής κατι που θα περιορίσει της εισαγωγές αγροτικών προϊόντων θα τονώσει την ελληνική οικονομία και θα περιορίσει την ανεργία.
