Το βασικό όπλο για την αντιμετώπιση του διαβήτη είναι η σωστή διατροφή και για αυτό οι γιατροί δίνουν τις απαραίτητες οδηγίες για το τι επιτρέπεται και τι όχι να τρώει ένας διαβητικός. Το πρώτο πράγμα που προσέχει ένας γιατρός με τον ασθενή του είναι να διατηρεί το φυσιολογικό του σωματικό βάρος.
Το διαιτολόγιο περιλαμβάνει τους υδατάνθρακες και τροφές πλούσιες σε φυτικές ίνες, όπως είναι τα όσπρια, τα λαχανικά, τα φρούτα και το ψωμί ολικής άλεσης, ενώ προτιμώνται τα τρόφιμα με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη.
Στη διατροφή θα πρέπει να περιορίζεται το λίπος της τροφής κατά 30% των ημερήσιων θερμίδων, ενώ προτιμώνται για παράδειγμα γαλακτοκομικά προϊόντα με χαμηλά λιπαρά και σε καμία περίπτωση βούτυρα, μαργαρίνες και τηγανητά. Τα καλά λιπαρά, ωστόσο, είναι απαραίτητα και σε αυτό η Ελλάδα είναι τυχερή, μιας και το ελαιόλαδο είναι ένα από τα καλά λιπαρά, χωρίς ωστόσο υπερβολές.
Βασικό όπλο για τη διατροφή είναι τα γεύματα να είναι σωστά κατανεμημένα στη διάρκεια της ημέρας, με την καλύτερη επιλογή να είναι τα τρία γεύματα συμπεριλαμβανομένου και του πρωινού.
Εκτός από τη σωστή διατροφή, σημαντικός είναι ο ρόλος της άσκησης και φυσικά ο διαβητικός ασθενής θα πρέπει να λάβει και κάποια φάρμακα. Κάποια φάρμακα μειώνουν την αντίσταση στην ινσουλίνη, άλλα εμποδίζουν την απορρόφηση των σακχάρων και τέλος άλλα φάρμακα προκαλούν έκκριση ινσουλίνης.
Για τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 1, όπου το πάγκρεας δεν παράγει ινσουλίνη, τότε θα χρειαστούν οπωσδήποτε ενέσεις ινσουλίνης, ενώ αντίθετα ο ασθενής με διαβήτη τύπου 2 με τα χάπια μπορεί να ρυθμίζει το σάκχαρό του για πολλά χρόνια μόνο με αυτά.
Στο διαβήτη τύπου 1 η ινσουλινοθεραπεία είναι μονόδρομος και γίνεται είτε με ενέσεις ινσουλίνης, είτε με την αντλία ινσουλίνης.
Στο διαβήτη τύπου LADA, πάλι η ινσουλινοθεραπεία είναι απαραίτητη, αλλά περιορίζεται σε μία ένεση την ημέρα και ενδεχομένως δεν θα χρειαστεί εντατικοποίηση της θεραπείας.
Στο διαβήτη τύπου 2 ο ασθενής χρησιμοποιεί όλες τις θεραπευτικές κατηγορίες, είτε αυτούσιες, είτε σε συνδυασμό.
Πρόκειται για χάπια (δισκία) που ξεκινούν με μετφορμίνη και εν συνεχεία γίνεται συνδυασμός και με άλλα αντιδιαβητικά χάπια. Ωστόσο, οι μελέτες έχουν δείξει πως μετά από 15-20 χρόνια αυτοί οι ασθενείς πιθανότατα να χρειαστούν και ινσουλινοθεραπεία.
Μόνο σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί η θεραπεία για το διαβήτη να διακοπεί. Αυτό αφορά περιπτώσεις ασθενών που αφού ξεκινήσουν, το πάγκρεας ξαφνικά αποκτά ξανά τη δυνατότητα να εκκρίνει ινσουλίνη. Συνήθως αυτό το διάστημα δεν κρατάει για μεγάλο χρονικό διάστημα και τότε ο ασθενής χρειάζεται να επανέλθει στη θεραπεία.
Η άλλη ειδική περίπτωση αφορά τους διαβητικούς τύπου 2 που είναι παχύσαρκοι και οι οποίοι μπορούν να διακόψουν τη θεραπεία τους, όταν χάσουν αρκετά κιλά.
Η οριστική θεραπεία για έναν διαβητικό είναι η μεταμόσχευση παγκρέατος και η οποία μπορεί να προσφέρει σε ένα βαθμό λύση στο πρόβλημα. Ωστόσο, μία τέτοια απόφαση μπορεί να προκαλέσει προβλήματα, μιας και ακολουθείται μία αγωγή για να μην απορρίψει ο οργανισμός το μόσχευμα, η οποία μπορεί να προκαλέσει ανοσοκαταστολή.
Η πιο νέα προσέγγιση για την αντιμετώπιση του διαβήτη είναι η μεταμόσχεση των νησιδίων του παγκρέατος ή μόνο μεταμόσχευση των ινσουλινοεκκριτικών κυττάρων, μέθοδοι όμως που δεν έχουν τελειοποιηθεί ακόμα για να έχουν εφαρμογή στο μεγάλο κοινό.
Επιστήμονες στην Ελβετία εντόπισαν τους μηχανισμούς που βρίσκονται πίσω από την παραγωγή ινσουλίνης στο πάγκρεας και διαπίστωσαν πως υπάρχει τρόπος να βοηθήσουν όσους πάσχουν από διαβήτη κυρίως τύπου 2.
Οι επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης διαπίστωσαν πως τη λύση μπορεί να δώσει η λεπτίνη, που είναι μία ορμόνη που παράγεται από τα λιποκύτταρα και από την όρεξη μπορεί να ρυθμίζει και τα αποθέματα λίπους που υπάρχουν στα κύτταρα. Αυτή ακριβώς η ορμόνη εντοπίστηκε πως διαθέτει και μία λιποδιαλυτική δράση και στα ποντίκια που χορηγήθηκε φάνηκε πως μπορούσαν να ζουν, χωρίς την ινσουλίνη στον οργανισμό τους.
Αυτή ακριβώς η ανακάλυψη ανοίγει το δρόμο για τη δημιουργία μίας εναλλακτικής θεραπείας, η οποία δεν θα περιλαμβάνει την ινσουλίνη.
